Θα το συναντήσουμε εκεί στο 2500 π.χ στην Κίνα, θα το βρούμε μεταγενέστερα στην Αίγυπτο και μετά στους αρχαίους Έλληνες και στους Ρωμαίους, σαν εδώδιμο ορεκτικό!
Και μετά, πολύ μετά, κάπου εκεί στο 1500μ.χ στο Μεξικό αλλά και στην Γερμανία και στην Αγγλία.
Στην παραδοσιακή ιατρική της Βρετανίας θα βρούμε το ραπανάκι να χορηγείται για τα δερματικά και εντερικά προβλήματα, αλλά και για τις πέτρες στα νεφρά.
Βέβαια ο πρώτος διδάξας ήταν ο Θεόφραστος*, ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος, ο οποίος το συνιστούσε ως ορεκτικό,
αντιβηχικό,
για την υδρωπικία,
το ερυσιπέλας,
τη αρθρίτιδα, αλλά και για τις ηπατικές παθήσεις
τις πέτρες στα νεφρά,
τις πέτρες στη χολή...