καταναλωτές;.....ΟΧΙ ΠΙΑ....
τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη!!!!
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία μας να σταματήσουμε και να ακούσουμε τους ποιητές;
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία μας να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι καταναλωτές;
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία μας να καταλάβουμε ότι η κατανάλωση δεν είναι "therapy";
μήπως ήρθε ο καιρός να πούμε όχι στο "shopping therapy"
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε ότι δεν χρειαζόμαστε λεφτά για να αγοράσουμε τον ήλιο;
ούτε τα λουλούδια των αγρών;
ούτε το ηλιοβασίλεμα;
ούτε μιά γλυκιά ματιά;
ούτε μιά πανέμορφη θέα ψηλά εκεί από το βουνό;
ούτε το χάζεμα των αστεριών την νύχτα;
ούτε το μπάνιο στα αναζωογονητικά νερά της θάλασσας μέσα στην μέση του χειμώνα;
ότι όλα αυτά ποτέ δεν παλιώνουν και ποτέ δεν χρειάζονται αντικατάσταση;
ΜΗΠΩΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;Νικηφόρος Βρεττάκος
Οι μικροί γαλαξίες
Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.
