Αυτάρκεια - Πως φτιάχνουμε τυρί φέτα

Τα υλικά είναι για τυρί φέτα με προστατευόμενη ονομασία προέλευσης έχει συγκεκριμένα υλικά και διαδικασία. 

Από εκεί και πέρα όσοι θέλουν να το προσπαθήσουν με άλλα ήδη γάλακτος θα φτιαχτεί το τυρί άλλα θα ονομάζετε ΛΕΥΚΟ ΤΥΡΙ. 

Στο λευκό τυρί μπαίνει αγελαδινό κατσικίσιο πρόβειο γάλα ανάλογα ότι βρείτε. 

Μπορείτε να το κάνετε ακόμα και με γάλα εμπορίου αρκεί να είναι με κανονικά λιπαρά.

Υλικά συνταγής

8 λίτρα πρόβειο γάλα

2-3 λίτρα κατσικίσιο γάλα

Αλάτι χοντρό μη ιωδιούχο

Αναλογία πυτιάς βάσει μάρκας 

υγρή πυτιά 8gr έβαλα εγώ

                       

μία επισήμανση που μου άρεσε: Μετά το μάζεμα του τυριού από τον ορρό, ρίχνουμε μέσα μισό ποτήρι χυμό λεμονιού - περίπου για τις ποσότητες σας. 

Το ζεσταίνομε σε χαμηλή φωτιά ανακατεύοντας σιγά σιγά μέχρι να αρχίσει να κοχλάζει. Σβήνουμε τη φωτιά και το αφήνουμε να ξεκουραστεί. 

Στην επιφάνεια θα ανεβεί το δεύτερο τυρί, η αναρή ή μυζήθρα. 

Είναι εξαιρετικό για γλυκά. 

Με τον ορρό που μένει κάνομε την άλμη για τη φέτα.

Ένας από τους πολλούς τρόπους φύτευσης σκόρδου!

Στο σκόρδο έχω αναφερθεί πολλές φορές και δεν θα σταματήσω να αναφέρομαι, για να σας θυμίζω πόσο πολύτιμο είναι για την υγεία μας.

Το σκόρδο όπως όλοι γνωρίζουμε -και πρέπει να γνωρίζουμε -είναι ένα ισχυρότατο φυσικό αντιβιοτικό με ένα ευρύ φάσμα δράσεων

Οι αντιιικές,

οι αντιβακτηριακές,

οι αντιμυκητιασικές,

οι αντιπρωτοζωικές,

οι αντιθρομβωτικές του ιδιότητες και

τα ευεργετικά αποτελέσματά του στο καρδιαγγειακό και το ανοσοποιητικό σύστημα είναι επιστημονικά πια αποδεδειγμένες.

Η καθημερινή λήψη αυτού του πολύτιμου βολβού έχει σαν αποτέλεσμα την προστασία μας από σχεδόν όλες τις λοιμώξεις.

Ας παρακολουθήσουμε δύο τρόπους φύτευσης του σκόρδου για να το έχουμε σε ώρες ανάγκης:

                  

και ας θυμηθούμε πως μπορούμε να φυτέψουμε σκόρδα στη γλάστρα μας:https://botanologia.gr/pos-mporoyme-na-fytepsoyme-skorda-sti-glastra-mas/

Αυτάρκεια - συκομυζήθρα, μια γεύση που μας έρχεται από τα βάθη των αιώνων

Θέλω να σας πω μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή απ’ αυτές που γοητεύουν- εμένα τουλάχιστον. 

Πριν από λίγα χρόνια μιλούσα με μια ηλικιωμένη κυρία από ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας κοντά στην Καλαμάτα. 
Για φαγητά μιλούσαμε βεβαίως κι εκείνη μου αφηγούνταν με μια φιλοσοφημένη ημεράδα που χαρίζει η ωριμότητα, ιστορίες από τα παιδικά της χρόνια: 

"Μεγάλη οικογένεια ήμασταν, εφτά παιδιά μαζί με μένα, οι γονείς και η γιαγιά. 
Είχαμε φτώχεια, δύσκολα τα φέρναμε βόλτα, ήταν και τα χρόνια δύσκολα. 
Είχαμε μια κατσίκα και μου την έδινε η μάνα μου να πάω κάτω να τη βοσκήσω κι εγώ της έλεγα να μου δώσει ένα κύπελλο -είχαμε τότε τσίγκινα κύπελλα- για να πιω νερό αλλά εγώ είχα στο νου μου ν’ αρμέξω λίγο γάλα να το πιω. 
Η μάνα μου όμως το καταλάβαινε και δεν μου το ‘δινε γιατί αυτή το γάλα ήθελε να το μοιράσει σε όλους μας. 
Πεινούσα. 
Μάζευα κανένα χορταράκι απ’ αυτά που ήξερα και το έτρωγα. 
Είχε ένα μικρό ρεματάκι και τα έπλενα.
Αλλά τι να σου κάνουν τα χόρτα. 
Όταν γύριζα για το σπίτι και τα μαστάρια της γίδας ήταν γεμάτα γάλα, έπαιρνα ένα φύλλο που ήταν φαρδύ, από μουριά ήτανε και άρμεγα πάνω λίγο γάλα από τη γίδα. 
Πόσο ήταν τώρα αυτό το γάλα, αλλά κι εγώ παιδί ήμουνα οκτώ εννιά χρόνων μήπως μου ‘κοβε το μυαλό; 
Έκοβα ένα φύλλο από συκιά και με το κοτσανάκι του που έχει λίγο γάλα -αυτό το άσπρο που βγάζει η συκιά- ανακάτωνα το γαλατάκι πάνω στο φύλλο κι αυτό έπηζε στη στιγμή. 
Γινότανε κάτι σαν απαλό τυράκι και το έτρωγα και μου φαινότανε άλλο πράμα. 
Μια σταλιά ήταν, αφού η μάνα μου ούτε που το καταλάβαινε…".

Όταν άκουσα την ιστορία θυμήθηκα τη γιαγιά μου που έλεγε παραφράζοντας το αρχαίο ρητό: 
"Η φτώχεια τέχνη αργάζεται" και νόμισα ότι πρόκειται για μια παιδική εμμονή σαν αυτή που έχουν τα πιτσιρίκια να ρουφούν το νέκταρ από τα λουλούδια του αγιοκλήματος.
Και στα Κύθηρα
Κι όμως, σύντομα μετά το παραπάνω περιστατικό, όταν ετοίμαζα τον τέταρτο τόμο του βιβλίου μου "Γεύση ελληνική" που αναφέρεται σε συντηρημένα τρόφιμα και τα τυριά, πήρα μια μαρτυρία από την κ. Αννέττα Κασιμάτη από τα Κύθηρα η οποία μου ανέφερε ότι στο χωριό της έφτιαχνε "συκομυζήθρα": 

"Κόβαμε κλαδιά από τη συκιά, τρυφερά τα χαράζαμε και βγάλουν ένα υγρό γαλακτώδες. 

Τα ρίχναμε σε μπολ με λίγο νεράκι, να βγει όλο αυτό το γάλα της συκιάς.

Βάζαμε το γάλα στη φωτιά, περιμέναμε να κάψει και ρίχναμε μέσα το νεράκι με το συκόγαλο και πήζει. 

Γι’ αυτό το τυρί αυτό το λέγαμε συκομυζήθρα. 

Το βάζαμε σε τουλπάνι κανονικά όπως κάθε άλλο τυρί, να στραγγίσει. 

Ήταν νόστιμο αλλά πιο συμπαγές από το τυρί που γίνεται με πυτιά. 

Μετά, αν θέλαμε, το αλατίζαμε και το κάναμε όπως όλα τα τυριά"*.

Βέβαια η τέχνη αυτή δεν ήταν κάτι καινούργιο.
Στα "Γεωπονικά" που συγκεντρώθηκαν από τον Κασσιανό Βάσο με εντολή του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, γύρω στο 950 μ.Χ. όπου αναφέρεται: 
"Γάλα επί πυρός χλιαινόμενον και κλάδω συκής κινούμενον πήγνυται"** 
Αλλά και πριν ακόμη, τον 1ο ή 2ο μ.Χ. αιώνα ο Αθήναιος αναφέρει στους Δειπνοσοφιστές του, ένα έργο που μας δίνει πολλές πληροφορίες για τα ώς τότε γαστρονομικά ήθη. 
"Κι ο Ευριπίδης στον Κύκλωπα ονομάζει οπίαν τυρόν το δυνατό τυρί που πήζουν με συκόγαλο -οπόν"***
Ο κτηνοτρόφος Κύκλωπας που τον συνάντησε ο Οδυσσέας με τους συντρόφους του, πήζοντας τυρί με οπόν συκής -συκόγαλο, φαίνεται ότι ασκούσε μιαν ήδη διαδεδομένη πρακτική πράγμα που παρατηρούμε στην Ιλιάδα, σε μιαν ωραία παρομοίωση:
"Πώς με την πρώτη το συκόγαλο (οπός) το άσπρο γάλα πήζει, κι ας ειν’ αριό, κι ως το ανακάτωσες θωρείς το ευτύς πηγμένο όμοια γοργά κι αυτός τον γιάτρεψε τον αντρειωμένον Αρη"****
     Κατά τη δική μου γνώμη έτσι γίνεται ορατή μια γραμμή που ξεκινάει από πολύ παλιά και μεταφέρει μια γνώση, μια πληροφορία από τα βάθη των αιώνων σ’ ένα μικρό κορίτσι της Μεσσηνιακής υπαίθρου, τις πρώτες δεκαετίες του αιώνα που μόλις πέρασε. 
Ένα πεινασμένο παιδί οδηγημένο από μια πληροφορία που έχει καταγραφεί στο πολιτισμικό  του DNA, ασκεί μια πανάρχαιη τεχνική χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. 
Αυτό που με πρώτη ματιά μπορεί να ονομάσει κανείς ένστικτο δεν είναι παρά η εγγεγραμμένη ιστορία του πολιτισμού της κι αυτό κοντολογίς είναι η παράδοση.
Επανέρχομαι σ’ αυτήν την σημαντική έννοια που έχει πολύ κακοποιηθεί τελευταία και που παραμένει πάντα επίκαιρη και αναφέρομαι ειδικά στην γαστρονομία γιατί αυτή είναι που επανέρχεται διαρκώς ως θέμα τώρα που την… "ανακαλύπτουμε". 
Δεν έχουμε καμιά πρεμούρα για την παραδοσιακή ενδυματολογία -αλίμονο- αλλά ούτε και για τα κεντήματα ή τα υφαντά – θεός φυλάξοι!
Η λαϊκή αρχιτεκτονική λίγο μας συγκινεί αλλά κι αυτή παρουσιάζει χίλια δυο εμπόδια: πού να χτίζεις τώρα τέτοια πράγματα όταν στη στιγμή σκαρώνεις τρίπατο παλατάκι με τα μπετά του και τα αλουμίνια – πάντα με πρόσχημα το κόστος.
Το φαγητό όμως, ιδιαίτερα όταν γίνει μοδάτο, ε δεν χάλασε ο κόσμος, αφού τρελάναμε και τις αγελάδες και μας κυρίευσε ο φόβος και ο πανικός, θα δοκιμάσουμε μια γίδα. 
Αλλωστε θα την κάνουμε μενταγιόν και φιλετάκια κι αν η γιαγιά, η άξεστη τη μαγείρευε "γιαχνί με τ’ς αμανίτες" εμείς θα την κάνουμε μπρεζέ ως σαμπινιόν και θα είμαστε καλυμμένοι.
Πού βρίσκεται όμως το ζουμί, όχι της κατσίκας, της ιστορίας; 
Στο ότι δεν έχουμε πλαίσιο στο οποίο να εντάσσονται με φυσικό τρόπο τέτοιες δραστηριότητες μαγειρικές. 
Η παράδοση δεν είναι κάτι στατικό, τρέφεται από το παρελθόν και τροφοδοτεί το μέλλον, αλλά αλλάζει αργά και ενσωματώνει επιλεκτικά. 
Κυλάει μαζί με τη ζωή δηλαδή την ιστορία έτσι εξελίσσεται. 
Αυτό λοιπόν που λείπει είναι ο ζωτικός χώρος γύρω από τα πράγματα και είναι θλιβερό όταν διαπιστώνει κανείς ότι το μόνο "πλαίσιο" της παράδοσης που μας είναι γνωστό είναι αυτό που αντανακλά μια παλιότερη εποχή ενώ η "παράδοση" στο σήμερα χρειάζεται το δικό της σύγχρονο πλαίσιο ύπαρξης. 
Θα μου πείτε το αναζητούμε και η αναζήτηση χωράει πολλά στραβοπατήματα. 
Και αυτό σωστό είναι. 

Εχουμε όμως ελλείψεις στην υποδομή και χρειάζεται γενναιότητα για να το παραδεχόμαστε αυτό σε κάθε βήμα.
Σας υπενθυμίζω μιαν αποστροφή του λόγου του αείμνηστου ιστορικού, καθηγητή στο πανεπιστήμιο του Παρισιού, Νίκου Σβορώνου: 
"Η παράδοση ενώνει το χθες με το σήμερα, ενώ η συντήρηση μένει προσκολλημένη, δεν επιθυμεί να αλλάξει".

Συκομυζήθρα - πως την παρασκευάζουμε:

-. κόβουμε κλαδιά απο τη συκιά, τρυφερά τα χαράζουμε και βγάζουν ένα υγρό γαλακτώδες.

-. τα ρίχνουμε σε μπολ με λίγο νερό, να βγει όλο αυτό το γάλα της συκιάς.

-. βάζουμε το γάλα στη φωτιά και όταν κάψει ρίχνουμε μέσα το νερό με το συκόγαλο, και πήζει.

-. το τοποθετούμε σε τουλπάνι κανονικά όπως κάθε άλλο τυρί, να στραγγίσει.

-. είναι νόστιμο αλλά πιο συμπαγές από το τυρί που γίνεται με πυτιά.

-. αν θέλουμε μετά, το αλατίζουμε και το κάνουμε όπως όλα τα τυριά...ntina-thalia

Για δυνατές συζητήσεις…

Παξιμάδια, 

ψωμί, 

ωμά λαχανικά και τυριά, μαζί και λίγα φρούτα είναι ένα σπουδαίο γεύμα, ιδιαίτερα αν υπάρχει καλό κρασί. 

τυριά: 

-. φρέσκια ανάλατη μυζήθρα από εκλεκτή τυροκόμηση πρόβειου γάλακτος, μανούρες σε διαφορετικό βαθμό ωρίμανσης από τη Σίφνο. 

-. τσακώνικη σημουκουκήρα, μια σπάνια και δυσεύρετη λιχουδιά που προέρχεται από το καϊμάκι του γάλακτος το οποίο συγκεντρώνουν και μετά το χτυπούν για να βγει το βούτυρο. 

Ο,τι απομένει είναι η σημουκουκήρα, που δεν περιέχει κανένα άλλο υλικό, είναι υποκίτρινη και τρώγεται σκέτη ή με ψωμί. 

Η λέξη είναι τσακώνικη. 

Ενα γεύμα με τέτοιες λιχουδιές προσφέρεται για μεγάλη παρέα και δυνατές συζητήσεις.

Ξέρετε πόσα άχρηστα και παντελώς ανούσια πράγματα μπορεί κάποιος να παρακολουθεί νυχθημερόν τηλεόραση;

1. Εύης Βουτσινά «Γεύση ελληνική» Τόμος Δ’ με τίτλο «Παστά, καπνιστά, λιόκαυτα, ελιές, τουρσιά, τυριά, γαλακτερά» εκδ. Καστανιώτη.

2. Αθήναιου «Δειπνοσοφισταί XIV, 658 c, εκδ. Loeb.

3. K. Πορφυρογένητου «Γεωπονικά», Λειψία 1781.

4. Ιλιάδα Ε’ 902-904 μετάφρ. Καζαντζάκη – Κακριδή.

Σημείωση:

-. το άρθρο είναι από μια πολύ μεγάλη συλλογή που έχω καταχωρημένη στο αρχείο μου, με τίτλο "άρθρα που μου κέντρισαν το ενδιαφέρον"...

είναι ένα άρθρο της Εύης Βουτσινά το οποίο είχε δημοσιευτεί στην καθημερινή στις 10.06.2001

-. είναι θέμα παιδείας η γεύση...

τι μαθαίνεις... 

όταν ήμασταν παιδιά, η μάνα μου έβαζε το ψάρι στο πιάτο ολωνών...

δεν μας το καθάριζε, αλλά δεν ήμασταν ηλίθια να φάμε τα κόκαλα...

δώστε σε ένα παιδί τώρα να καθαρίσει ένα ψάρι να το φάει... 

δεν έχει μάθει να το κάνει...είχε πει χαρακτηριστικά σε μια συνέντευξη στη lifo το 2013

botanologia.gr

kathimerini.gr

anthanassa.gr

Αυτάρκεια - φύτρα και πως καλλιεργούμε στην κουζίνα μας τις τροφές θαύμα

Τα φύτρα θεωρούνται τροφές θαύμα

Κατατάσσονται ως τα πιο φρέσκα και πιο θρεπτικά από όλα τα λαχανικά που διατίθενται για την ανθρώπινη διατροφή.

Είναι μια σύνθετη πηγή τροφίμων, όπου τα θρεπτικά συστατικά είναι σχεδόν πλήρως διαθέσιμα, πλούσια σε διάφορες αντιοξειδωτικές και βιοδραστικές ενώσεις, που αντιπροσωπεύουν τρόφιμα που προάγουν την υγεία.

Με μια διαδικασία φυσικού μετασχηματισμού, τα φύτρα- οι φυτρωμένοι σπόροι- αποκτούν πολύ βελτιωμένη πεπτικότητα,

ισχυρότερες θρεπτικές ιδιότητες σε σύγκριση με το μη φυτρωμένο σπόρο από τον οποίο προέρχονται και βελτιωμένη διαθεσιμότητα μακρο- και μικρο-θρεπτικών συστατικών, όπως επιβεβαιώνεται από αρκετές in vitro και in vivo μελέτες

Τα φυτρωμένα τρόφιμα αποτελούν μέρος της διατροφής πολλών αρχαίων φυλών εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Ακόμα και μέχρι σήμερα, βρίσκουμε στγις κουζίνες πολλών λαών φημισμένα φύτρα όπως τα  Mung Bean Sprouts

Τα φύτρα παρέχουν όλες τις απαραίτητες βιταμίνες και μέταλλα και ιχνοστοιχεία που χρειάζεται ο οργανισμός μας και πρέπει να αποτελούν ζωτικό συστατικό της διατροφής μας.

Η βλάστηση των σπόρων δεν απαιτεί συνεχή φροντίδα, αλλά μόνο περιστασιακό ψεκασμό με νερό

Όλοι οι βρώσιμοι σπόροι και τα όσπρια μπορούν να φυτρώνουν...

read more:https://botanologia.gr/fytra-kai-pos-kalliergoyme-stin-koyzina-mas-tis-trofes-thayma/

Αυτάρκεια - μαραθοκεφτέδες ή μαλαθροκεφτέδες...

Κεφτέδες με κιμά μοσχαρίσιο, 

με μπόλικο τριμμένο κρεμμύδι,

με μπόλικο μπαγιάτικο ψωμί και άφθονο δυόσμο!!!

Κεφτέδες με μαϊντανό και ρίγανη. 

Κεφτέδες με μάραθο και φρέσκα κρεμμυδάκια.

Κεφτέδες με τριμμέννη ντομάτα!

Κεφτέδες με...με...με...

Ψωμί μπαγιάτικο μπουλιασμένο στο ούζο, ή στο κρασί και αν δεν υπάρχει κάτι από αυτά, στο νεράκι!

Κεφτέδες σε όλη την Ελλάδα!

Οι ντοματοκεφτέδες της Σαντορίνης, 

αλλά και της Ανάφης και της Κιμώλου… 

Οι ναξιώτικοι πατατοκεφτέδες. 

Οι ρεβυθοκεφτέδες της Σίφνου, 

αλλά και της Ρόδου. 

Οι μελιτζανοκεφτέδες στη Μυτιλήνη. 

Οι κρητικοί κολοκυθοκεφτέδες, οι κολοκυθοκεφτέδες γενικώς. 

Οι κεφτέδες με την περίφημη αλευρόσαλτσα της Φλώρινας. 

Οι λαχανοκεφτέδες της Ηπείρου, 

της Θεσσαλίας, 

της Κρήτης. 

Οι χιώτικοι μαραθοκεφτέδες ή μαλαθροκεφτέδες

Τα σφουγγάτα, οι περίφημοι τυροκεφτέδες της Κύθνου. 

Τα σουτζουκάκια της Σμύρνης. 

Η λέξη δεν είναι ελληνική, έχει τουρκική καταγωγή και ρίζες περσικές. 

Η λέξη μόνο, όχι το φαγητό. 

Κεφτέδες φτιάχνουν εδώ και αιώνες σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, εδώ όμως, στην Ελλάδα η ποικιλία των συνδυασμών για τους κεφτέδες σου κόβει την ανάσα.

Όσα χρόνια μαγειρεύω και "ψάχνω" την ελληνική κουζίνα, αλλά και τις κουζίνες του κόσμου, πουθενά δεν έχω βρει τέτοια ποικιλία συνδυασμών, 

τέτοιο πλούτο συνταγών, για τους κεφτέδες όσο στην παραδοσιακή ελληνική κουζίνα.

Η ευρηματικότητα με έχει αφήσει άναυδη!

Κάθε μάγειρας, κάθε μαγείρισσα επινοεί συνέχεια, αλλά και ανασύρει καταγεγραμμένες από τα βάθη των αιώνων στο πολιτισμικό του DNA, συνταγές και συνδυασμούς και ετοιμάζει τους προσωπικούς κεφτέδες, πολλές φορές αξιο­ποιώντας τα ελάχιστα διαθέσιμα. 

Τα ντοματάκια τους οι Σαντορινιοί, 

τα ρεβύθια τους οι Σιφνιοί, 

τον τραχανά τους οι Στερεοελλαδίτες,

τα λεμόνια, τα πορτοκάλια,

τα λάχανα και το λάδι τους οι Πελοπονήσιοι, ότι τέλος πάντων έδινε στον κάθε έναν ο τόπος του και έφτασε ο κεφτές, κάποια εποχή, 

να γίνει το συνώνυμο της φτωχικής κουζίνας των περισσευμάτων. 

Λίγος κιμάς,

πολύ ψωμί μπαγιάτικο,

ότι μυρωδικά έχει ο κήπος,

αλάτι, πάντα υπάρχει και έτοιμοι οι κεφτέδες!

Και κάπως έτσι έγιναν οι κεφτέδες η αγάπη των περισσοτέρων Ελλήνων!

Και έγιναν οι κεφτέδες η μνήμη των περισσότερων!

Γιατί οι κεφτέδες καταγράφηκαν εκεί, στα κατάστιχα στα "βάθη" του εαυτού μας και μας θυμίζουν, ελπίζω σε πολλούς, που γεννηθήκαμε,

που μεγαλώσαμε,

πως πορευτήκαμε...

Γιατί, ναι το φαγητό είναι μνήμη!!!

Μαραθοκεφτέδες χιώτικοι ευωδιαστοί.

Εάν ψάξουμε τις παραδοσιακές χιώτικες συνταγές, τότε σίγουρα ανάμεσά τους θα βρούμε τους κολοκυθοκεφτέδες και τους μαραθοκεφτέδες ή μαλαθροκεφτέδες

Είναι ένα  πιάτο που μαγειρεύεται σε διάφορα μέρη και χωριά των νησιών μας και κάθε μία νησιώτισσα μαγείρισσα κρύβει και το δικό της μυστικό. 

Οι μαραθοκεφτέδες είναι οι κεφτέδες της άνοιξης και του καλοκαιριού, όπου βρίσκουμε άφθονο τον μάραθο. 

Είναι απλοί, ντελικάτοι κεφτέδες με ψιλοκομμένα φρέσκα κρεμμυδάκια, 

με μπόλικο μάραθο και χυλό από αλεύρι. 

Ανακατεύουμε όλα μας τα υλικά να ομογενοποιηθούν και

ρίχνουμε σε λάδι που έχει κάψει σε μέτρια θερμοκρασία, κουταλιά-κουταλιά και όταν ροδίσουν, αμέσως τα γυρίζουμε από την άλλη πλευρά και όταν τα βγάζουμε τα τοποθετούμε σε απορροφητικό χαρτί.

Το μεγαλείο της απλότητας!!!

Πιο αναλυτικά

χρειάζομαι:

1 ματσάκι μάραθο ψιλοκομμένο

2 κολοκυθάκια τριμμένα στο χοντρό του τρίφτη και πολύ-πολύ  καλά στραγγισμένα

3 κρεμμυδάκια φρέσκα πολύ-πολύ ψιλοκομμένα

1 μεγάλη, ώριμη ντομάτα, χωρίς τα υγρά της, ψιλοκομμένη

αλάτι, πιπέρι

3/4 του κουτιού σόδα

αλεύρι για όλες τις χρήσεις,

λάδι για το τηγάνισμα 

Και:

Σε ένα μεγάλο μπολ ανακατεύω το αλεύρι με τη σόδα και φτιάχνω το κουρκούτι ρίχνοντας σιγά-σιγά στο αλεύρι τόσο νερό, ανακατεύοντας με το πιρούνι συνεχώς, όσο χρειάζεται να γίνει ένας χυλός πηχτός. 

Ρίχνω αλάτι, πιπέρι και όλα τα υλικά και ανακατεύω καλά. 

Σε ένα βαθύ τηγάνι ρίχνω αρκετό λάδι, ανάβω τη θερμοκρασία και όταν κάψει το λάδι ρίχνω με το κουτάλι το μείγμα μου.

Όταν ροδίσουν γυρνάω από την άλλη πλευρά. 

Τους βγάζω με τρυπητή κουτάλα και τους απλώνω σε απορροφητικό χαρτί..

Σερβίρω τους κεφτέδες μου ζεστούς και τους συνοδεύουμε ανάλογα με την περίσταση!!!

thalia