Μπορεί να φαίνεται σαν ανεμοδαρμένο, έτσι όπως γυρίζουν τα πέπαλά του προς τα πίσω, όμως στην πραγματικότητα χρειάζεται να το λούσει ο ήλιος για να πάρει αυτή, την κανονική του μορφή, θυμίζοντας εκείνο το μύθο που ο βοριάς και ο ήλιος μάλωναν για το ποιος μπορεί να πάρει την κάπα του βοσκού.
Από όλα τα καθιερωμένα είδη, τα περισσότερα ζουν στη Βόρεια Αμερική, μόνο έξι είδη απαντώνται στην Ευρώπη και την Ασία.
Το Erythronium dens-canis L. είναι το μόνο είδος του γένους Erythronium που βρίσκεται αυτοφυές στην κεντρική και νότια Ευρώπη και την Ασία.
Τα υπόλοιπα, λίγο περισσότερα από 20, είδη βρίσκονται στη βόρεια Αμερική.
Στην Ελλάδα έχει εντοπιστεί στο Φαλακρό,
τον Όρβηλο,
το Παπίκιο,
σε περιοχές της Ροδόπης.
Ανάλογα με το υψόμετρο, ανθίζει από το Φεβρουάριο μέχρι την αρχή του Ιούνη.
Το όνομα του είδους dens-canis σημαίνει δόντι του σκύλου, κυνόδοντας.
Στη βιβλιογραφία αναφέρεται ότι το όνομα αυτό του δόθηκε για το σχήμα του μακρόστενου βολβού του, αν και ο τρόπος που προβάλλουν οι στήμονες και ο στύλος του άνθους ανάμεσα από τα πέπαλα, θυμίζουν ίσως περισσότερο ένα μυτερό δόντι.
Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του Erythronium dens-canis είναι τα φύλλα του που φέρουν ανοιχτόχρωμα ή καφέ μπαλώματα.
Έχει προταθεί ότι το σχέδιο αυτό λειτουργεί ως καμουφλάζ που προστατεύει το φυτό από τους φυτοφάγους θηρευτές του, ενώ τα ανοιχτόχωμα-ασημένια μπαλώματα ανακλούν το φως, προσελκύοντας ίσως έτσι τους επικονιαστές του φυτού.
Ήδη από τις αρχές του 17ου αιώνα άρχισε να καλλιεργείται ως καλλωπιστικό στους κήπους της Ευρώπης, καθώς πρόκειται για ένα πολύ ελκυστικό φυτό, μαζί με άλλα είδη αυτοφυή της Αμερικής και διάφορα τεχνητά υβρίδια.
όπου και αν το συναντήσετε, θαυμάστε το, φωτογραφίστε το, αλλά μην το κόψετε, είναι κρίμα να μειώνεται ο πληθυσμός ενός πανέμορφου φυτού/λουλουδιού, ίσως τοπικά άφθονου, αλλά με τόσο περιορισμένη εξάπλωση στην Ελλάδα.
