καλοκαίρι...
μιά θάλασσα...
ένας γλάρος...
μιά φωτογραφία μου...
και...
ένας μεγάλος Έλληνας ποιητής...
Νικηφόρος Βρετάκος
Ένας μικρότερος κόσμος
Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο,νάχω
την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες·ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι·ή πως δεν υπάρχουνε όπλα
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο
των δασών με τους λύκους· ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.
Το ελπίζει ο Θεός
πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δὲν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.
