Herbal Medicine-Βοτανοθεραπεία Από την αρχαιότητα,τα βότανα εκτιμήθηκαν για τις αναλγητικές και θεραπευτικές τους ικανότητες. Σήμερα ένα ποσοστό περίπου 75% των φαρμάκων μας βασίζονται στις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών. Οι κοινωνίες μας, διά μέσου των αιώνων, ανέπτυξαν τις δικές τους παραδόσεις για να καταφέρουν να κατανοήσουν τα φαρμακευτικά φυτά και τις χρήσεις τους. Κάποιες από αυτές τις παραδόσεις και τις ιατρικές πρακτικές μπορεί να μας φαίνονται παράδοξες και μαγικές, ενώ κάποιες άλλες λογικές και ορθολογιστικές, όλες τους όμως είναι προσπάθειες να ξεπεραστούν οι ασθένειες και ο πόνος και στο τέλος-τέλος να βελτιωθεί η ποιότητα της ζωής. Αυτά με λίγα λόγια ορίζουν την βοτανοθεραπεία.
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα λογοτεχνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα λογοτεχνία. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Σάββατο 18 Απριλίου 2020

Ὅτι σύ εἶ ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή καί ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ - Καλή Λαμπρή!


Μέγα Σάββατον
Μέμνησω!

Όλα στερέψαν σιγά σιγά.

Τα περιστέρια πετούν αργά

Σε λίμνες άνυδρους βάλτους υγρούς

Σε διψασμένους κήπους κι αγρούς.
Μέμνησο τῶν  παιδίων α  σοὶ  ἔδωκε ὁ Θεός
Πίσω απ’ τους λόφους τους χαμηλούς
Με τους προφήτες και τους τρελούς
Στέκουν παράμερα τρία παιδιά
Σα γλαροπούλια στην αμμουδιά.
τὰ ῥήματα  ἐγὼ λελάληκα ὑμῖν πνεῦμά ἐστιν καὶ ζωή ἐστιν.
Μες των καιρών την ανημποριά
Διώξε το γραίγο και το βοριά
και ξαναγύρισε ήλιε στη γη
Με του θριάμβου σου την κραυγή.
Ὅτι σύ εἶ ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή καί ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ.
Ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος».
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
και είναι...
Νίκος Γκάτσος!!!
thalia

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2019

Χίλιες ευχές για το 2020 και Πρωτοχρονιάτικα έθιμα που τείνουν να εκλείψουν



Σ' αυτήν την πόρτα που ήρθαμε, πέτρα να μη ραγίσει, 
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού, χρόνια πολλά να ζήσει. 
Να ζήσει χρόνους εκατό, και να τους απεράσει, 
και στων παιδιών του τις χαρές, κουφέτα να μοιράσει. 
Κυρά χρυσή, κυρ' αργυρή, κυρά μαλαματένια, 
που σε χτενίζουν άγγελοι με τα χρυσά τους χτένια.
 'νοιξε το πουγκάκι σου το μαργαριταρένιο, 
και δώσε μ' ένα τάλιρο, ας είναι κι ασημένιο. 
Και τώρα καληνύχτα σας, καλό ξημέρωμά σας, 
κι ο 'γιος Βασίλειος να είναι βοήθειά σας. 
Χρόνια πολλά!

Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: “Μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις…”


Ο Γιώργος Σεφέρης (Βουρλά, Σμύρνη, 13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1971) ήταν Έλληνας διπλωμάτης και ποιητής και ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με βραβείο Νόμπελ. Είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές και εκ των δύο μοναδικών Ελλήνων βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας, μαζί με τον Οδυσσέα Ελύτη.

Επιλέξαμε το αγαπημένο μας απόσπασματου Σεφέρη, αν μπορούμε δηλαδή να διαλέξουμε ένα:
“Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά.
Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα.
Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας,
σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο,
πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν .”

Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ, Μέρες, Γ΄, σελ. 208-9
(Αθήνα, 8-7-1940)
“..Έχω πολλές φορές έρθει σε σημείο να σκεφτώ πως  η ανθρωπότητα, επαναλαμβάνει τη κυκλική τροχιά της με τρόπο, πολλές φορές, θαυμαστά τρομακτικό..”
– από τη Μαρία Λυδία Κυριακίδου
Διαβάζοντας με αφοσίωση ιστορία και λογοτεχνία από παιδί έχω πολλές φορές έρθει σε σημείο να σκεφτώ πως  η ανθρωπότητα, επαναλαμβάνει τη κυκλική τροχιά της με τρόπο, πολλές φορές θαυμαστά τρομακτικό. Και φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη.

Συναισθάνομαι πως είναι σα να ‘χουμε κατασκευαστεί από φύσης μας  με ένα γενετήσιο ελάττωμα, , το ίδιο ακριβώς που θα σημάνει και το τέλος μας, αν δε μας προλάβει πρώτα δηλαδή, κάποιος εξωγενής ή εξωγήινος παράγοντας.

Αναρωτιέμαι, πραγματικά, ενθυμούμενη το παραπάνω, αν, όταν το έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής, Γιώργος Σεφέρης, μπορούσε άραγε να συλλάβει ακριβώς το μέγεθος και την συχνότητα επανάληψης του μοτίβου, που αποκαλύπτεται σε αυτό που περιγράφει.

Αν μπορούσε ,δηλαδή, να προβλέψει τις φορές, που αυτό θα ερχόταν ξανά και ξανά απειλητικά σαν πέλεκυς πάνω από τα κεφάλια μας, υπενθυμίζοντας μας πως τίποτα δε τελείωσε.
Αν μπορούσε, να διαισθανθεί την εσαεί επικαιροποίησή του.
Αν εννοούσε πως αυτοί που σκοτώνουν εμάς είμαστε εμείς.

Το διάβασα στο apodyoptes.com
thalia-botanologia.gr

Σάββατο 21 Απριλίου 2018

Έκχαρτ Τόλλε-Ζήσε στο Τώρα

 Έκχαρτ Τόλλε Ζήσε στο Τώρα

Και για να ταξιδέψουμε στη "Δύναμη του Τώρα", θα χρειαστεί να αφήσουμε πίσω μας τον αναλυτικό μας νου.

Οι περισσότεροι άνθρωποι μπερδεύουν το Τώρα με ότι συμβαίνει στο Τώρα, όμως αυτό δεν είναι έτσι. Το Τώρα είναι βαθύτερο από ότι συμβαίνει μέσα σε αυτό, είναι ο χώρος στον οποίο συμβαίνει. Οπότε, μην μπερδεύεις το περιεχόμενο αυτής της στιγμής με το Τώρα.
Το Τώρα είναι βαθύτερο από οποιοδήποτε περιεχόμενο ανακύπτει σε αυτό.
- Έκχαρτ Τόλλε
Αλλά ποιός είναι ο Έκχαρτ Τόλλε;
Ας πούμε δυό λόγια για τον αυτόν το σύγχρονο πνευματικό δάσκαλο, η διδασκαλία του οποίου απηχεί καθαρά το πνεύμα και την πρακτική του ΖΕΝ.
Ο Έκχαρτ Τόλε γεννήθηκε στη Γερμανία, όπου πέρασε τα πρώτα δεκατρία χρόνια της ζωής του. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο του Λονδίνου, έγινε ερευνητής και επόπτης του πανεπιστημίου Κέμπριτζ.
Στα είκοσι εννιά του, μια βαθιά πνευματική μεταμόρφωση διέλυσε σχεδόν την παλιά του ταυτότητα και άλλαξε ριζικά την πορεία της ζωής του.
Τα επόμενα χρόνια τα αφιέρωσε για να κατανοήσει, να αφομοιώσει και να βαθύνει αυτή τη μεταμόρφωση που σημάδεψε το ξεκίνημα ενός εσωτερικού ταξιδιού γεμάτου συγκινήσεις.
Τα τελευταία δέκα χρόνια είναι σύμβουλος και πνευματικός δάσκαλος, και δουλεύει με άτομα και μικρές ομάδες.
Από το 1996 ζει στο Βανκούβερ του Καναδά
Στα μηνύματα του Έκχαρτ Τόλλε διακρίνουμε πάντα απλότητα, σαφήνεια και πρακτικότητα.
Ευαγγελίζεται μια Νέα Γη,για μια Καινούργια Ζωή.
Ο Τόλλε μας προτρέπει να απελευθερωθούμε από τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα άγχη του μέλλοντος
To παρελθόν,δεν υπάρχει,έρχεται σαν ανάμνηση στο μυαλό μας τώρα, στο παρόν.
Το μέλλον πάλι δεν υπάρχει,απλά το σκεφτόμαστε πάλι στο τώρα,στο παρόν.
Το παρόν είναι που έχει την μεγαλύτερη δύναμη και σημασία.
Το παρόν είναι το μόνο που υπάρχει.
Στο παρόν ζούμε,αλλιώς η ζωή μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανάμνηση και μιά αναμονή!

Κείμενο-παρουσίαση:thalia-botanologia.blogspot.gr

Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018

«Εύχομαι για την καλή αντάμωση όλου του κόσμου»

20 Ιουλίου 1961.
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος στην κορφή του Προφήτη Ηλία στον Ταϋγετο, φωτογραφία από τη σελίδα στη μνήμη και το έργο του ποιητή στο facebook.
Την 1η του μηνός του νέου έτους, συμπληρώθηκαν 106 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου, την 1 Ιανουαρίου 1912 στις Κροκεές της Λακωνίας.
Η Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης[1] φιλοξενεί το Αρχείο του ποιητή. Μέριμνά της, μεταξύ άλλων, είναι η διάδοση του οράματος, στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του.

"Εύχομαι για την καλή αντάμωση όλου του κόσμου" 
Σε αυτή τη φράση, συμπυκνώνεται η βαθύτερη ευχή του ποιητή για τη γέννηση μιας "νέας συνείδησης"
Στην αυγή μιας ακόμη νέας χρονιάς, η νέα αυτή συνείδηση θα μπορούσε να ακουσθεί ως η υπέρτατη ευχή που έχει ανάγκη σήμερα η ανθρωπότητα:
"Αυτόν τον πολιτισμό που «ήδη υπάρχει», δεν τον δέχομαι σαν εποικοδόμημα της ανθρώπινης συνείδησης [..] Πάνω στην πίστη προς τον άνθρωπο να συγκλίνουμε από παντού, για την ένωση όλων των θρησκειών, για την ένωση όλων των εφέσεων της φιλοσοφίας, που περιπλανιούνται γύρω μας στο κενό"[2]

Το έργο του Νικηφόρου Βρεττάκου το διαπερνούν τρεις οδοί που σύμφωνα με το όραμά του, οδηγούν στην αξίωση του περάσματος του ανθρώπου από τούτη τη γη:
«Ξεκίνησα από την ανησυχία της δικής μου δικαίωσης πάνω στη γη.
Αναζήτησα ένα σημείο που να με βλέπει ο ήλιος.
Το σημείο εκείνο που, πατώντας απάνω του κάθε άνθρωπος, θα μπορούσε να παρουσιαστεί μπρος στη φύση σαν κάτι το αναμφισβήτητα μοναδικό, σε αυτοτέλεια, σε ζωή, σε σταθερότητα.[..]
Μιλώ για κάθε άνθρωπο, γιατί πιστεύω ότι αυτός «ο κάθε άνθρωπος» είναι το ίδιο σοφός με τους φιλοσόφους κι ότι στο βάθος του δε γνωρίζει λιγότερα πράγματα από κανέναν άλλο».

Η μια οδός είναι η αναγνώριση της οδύνης, με την οποία προικίζει το εφήμερο της ύπαρξης τον άνθρωπο, η αποδοχή της με σκοπό το ξεπέρασμά της:
«Ο δρόμος, τόσο μέσα στον άνθρωπο όσον κι έξω απ΄τον άνθρωπο είναι μακρύς. Η άμβλυνση του πόνου και του θανάτου, το σκάψιμο των δύο αυτών σκοτεινών πραγματικοτήτων, ο φωτισμός της μεγάλης νύχτας από τον ερευνητικό προβολέα της ανθρώπινης διάνοιας, είναι ένα έργο που θα χωριστεί σε μακριές περιόδους μέσα στο μέλλον, και θα είχα να συστήσω περισσότερη ταπεινοφροσύνη στον αιώνα μας».

Η άλλη οδός είναι η η σύνδεση του ανθρώπου με τον άλλο άνθρωπο, όχι απλά τον διπλανό, όχι μόνο τον αγαπημένο άλλο, αλλά τον κάθε άνθρωπο πριν και μετά από τον καθένα μας, στην μακριά πορεία της ανθρωπότητας:
«Ο άνεμος του καιρού μου με γκρεμίζει συχνά μέσα στον εαυτό μου.
Παλεύω να ξαναβγώ και να ξαναενωθώ με τους άλλους ανθρώπους[..]
Το μηδέν σε κερδίζει από τη στιγμή που αποσπάσαι από τον άνθρωπο διακόπτοντας έτσι την συνέχεια του ανθρώπινου όντος».

«Ο χώρος που υπάρχει ανάμεσα σε εμάς και στον «άλλο» είναι ο μεγαλύτερος χώρος που διαθέτει το σύμπαν για τις κινήσεις του ανθρώπινου πνεύματος.
Εδώ τελειώνει η άσκοπη, η οδυνηρή, η κοπιώδης περιπλάνηση της ερήμου».

Η ποίηση του Ν. Βρεττάκου, στέκεται αφυπνιστικά όσο και στοργικά απέναντι στον περιρρέοντα ναρκισσισμό της εποχής μας.
Μας καλεί να ξανακοιταχτούμε στον καθρέφτη με μια άλλη ματιά:
«Άκουσε το νερό!/
Φλοίσβος από φωνές/
βγαίνουν μες΄ απ΄ τη γης,/
τρέχουνε, κελαρύζουν,/
φωνή πανάρχαιη που μιλεί,/
-τ΄ ακούς; Το πρώτο αηδόνι,/
ο πρώτος άνθρωπος στη γης,/
η πρώτη «καλημέρα!….»/
Έλα κοντά του να σε ιδεί/
σκύψε μαζί μου/
 – κάποτε/
είδε και τη μητέρα μου/
μαζί με το φεγγάρι,/
είδε ένα ελάφι, την αυγή/
μαζί με το φεγγάρι,/
είδε ένα τσοπανόπουλο/
που έτρωγε το ψωμί του./ [..]
/Άς του χαμογελάσουμε,/
μας ξέρει,/
μας θυμάται!/
Είμαστε δυο παιδιά,/
τόσο παλιά,/
τόσο καλά,/
όσο το φεγγάρι».[3]

Η τρίτη οδός είναι η συμφιλίωση του ανθρώπου με την τραγικότητά του, μέσα από τη μετουσίωση των πρωτόγονων ορμών των ενστίκτων του:
«..ο άνθρωπος, στην αρχή ακόμη της διαδρομής του πάνω στη γη και μέσα στο ηλιακό σύστημα, παρουσιάστηκε μ΄έναν σατανικό πυρσό στο χέρι του, έτοιμος να κάψει το ωραίο του σπίτι».

Στο ά-λογο του ενστίκτου προβάλλει το Λόγο και με αυτόν υφαίνει ένα δρόμο συμβολικό οδηγώντας στον εξανθρωπισμό:
«Έκαμα την έξοδο μου από αυτό το σκοτάδι αποσπώντας ένα άλογο από μέσα μου».

«Είχα βεβαιωθεί πως ο άνθρωπος ήταν η πιο βαθιά, η πιο ζεστή και η πιο ζωντανή πηγή που υπήρχε στον κόσμο.
Αυτός είναι το «ζων ύδωρ», κι αυτό το ζων ύδωρ έγινε από τότε ο προορισμός μου στη γη».

«Με το νήμα/
των λέξεων, αυτόν το χρυσό/
του χρυσού, που βγαίνει απ’ τα βάθη/
της καρδιάς μου, συνδέομαι, συμμετέχω/
στον κόσμο./
Σκεφτείτε:/
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».[4]

Σήμερα διογκώνεται γύρω μας η προβολή της σκιάς της ανθρώπινης παρουσίας στη γη.
Γιγαντωμένη από τις πλείστες οθόνες, στοχεύει στη τάση μιας απόλαυσης της φρίκης που θρέφεται και θρέφει μια ψευδή στο σύνολό της εικόνα του κόσμου μας.
Στον αγώνα για εύκολη και γρήγορη διάδοση της πληροφορίας γίνεται εκμετάλλευση της οδύνης ως συναίσθημα που «παγώνει» την εικόνα, δίνοντάς της διάρκεια στο θυμικό του αποδέκτη αναγνώστη – θεατή – ακροατή.
Τον πλήττει «παγώνοντάς» τον κι αυτόν, σε μια θέση καθήλωσης μπροστά στο ερώτημα: «τι μπορώ εγώ να κάνω μπρος σε τόση φρίκη;»

Έχει ιδιαίτερη αξία να σταθούμε εδώ στη επιστολή του Οδυσσέα Ελύτη στον Νικηφόρο Βρεττάκο:
«Αλήθεια σ’ ευχαριστώ.
Από καιρό έχω σκεφτεί πως εμείς οι δυο είμαστε, αν όχι οι μόνοι, πάντως από τους ελάχιστους που έχουνε καταλάβει ότι δεν αρκεί σήμερα να λες «δεν υπάρχει τίποτα» ή «όλα είναι μαύρα».
Ότι αυτό, αν όχι τίποτε άλλο, είναι εύκολο, ενώ το δύσκολο είναι να πεις κάτι, και να το δείξεις, και να κάνεις τους άλλους να το δουν.
Η ήπειρος της αθωότητας είναι το ίδιο μεγάλη και ανεξερεύνητη όσο και του Κακού, όμως χρειάζεται άλλου είδους κότσια για να την πατήσεις, καθώς και να ξέρεις ν’ ανοίγεις την αγγελική σου πλευρά.
Αυτήν, Νικηφόρε, την έχεις εσύ ανοίξει από καιρό [..] τι ζέστα ανθρώπινη αυτός ο χώρος, και πόσο πιο πολύ νοιώθεις να εκπληρώνει έτσι τον προορισμό της η Τέχνη».[5]
————–
[1] Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Σπάρτης :http://www.nikiforos.edu.gr
[2] Τα αποσπάσματα του λόγου του ποιητή είναι από τα εξής βιβλία:
Ν. Βρεττάκος, Δυο άνθρωποι μιλούν για την ειρήνη του κόσμου, εκδόσεις ποταμός, Αθήνα 2012
Ν. Βρετττάκος, Οδύνη εκδόσεις Πόλις , Δεκέμβριος 2000 σελ.295-298
Ν. Βρεττάκος, «Η εκλογή μου – Ποιήματα 1933-1991, εκδόσεις ποταμός, Αθήνα 2008,
[3] Aπό το ποίημα: Η πηγή
[4] Από τη συλλογή «Εκκρεμής δωρεά» 1986
[5] https://www.facebook.com/Vrettakos.Nikiforos/?hc_ref=ARQBRlOusgFPa7zS3o58lRKH4wEQZ8eEaqdQwRNV7xD05IqMIDfKuMYXImNYwdtHXIk&fref=nf
πηγή του άρθρου:pressenza.com

thalia:https://botanologia.blogspot.gr/

Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου 2017

Μιά εξάλεπτη βόλτα στο Σύμπαν

πάμε μιά βόλτα στο Σύμπαν...
μιά βόλτα μικρή έξι μόνο λεπτών...
θα ξεκινήσουμε από εκεί ψηλά - από τα Ιμαλάια για να φτάσουμε στο απώτατο άκρο του κόσμου και...
στο δρόμο θα δούμε πλανήτες...
θα δούμε αστέρια και όμορφα κβάζαρ...
θα δούμε γαλαξίες...
και ίσως....
ίσως στο νου μας έρθει το ποίημα του λυρικού μας Βρεττάκου:
Mην αγγίζετε!!!!
Αφήστε αυτόν τον όμορφο κόσμο να διαιωνίζεται
ανακυκλώνοντας το αύριο μὲς στις πηγές του όπως
τον καιρό που γεννήθηκα ὡς ν᾿ ἀναδύεται,
κάθε πρωί, για πρώτη φορά, μες
απ᾿ τις ρόδινες γάζες της γέννας του.
Σβήστε στον ήλιο τὴν κακή φωτιά.
Μη μας σκοτώνετε!
ελάτε να δούμε αυτή τη μικρή όμορφη ταινία που έφτιαξαν οι αστροφυσικοί του Αμερικάνικου  μουσείου φυσικής ιστορίας της Νέας Υόρκης....
η εξάλεπτη ταινία αποτελεί μέρος της έκθεσης Visions of the Cosmos:From the Milky Ocean to an Evolving Universe 

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

2015!!!

κι αν ο χρόνος γύριζε πίσω;
ροδοκόκκινες γαλοπούλες, μπολ με  punch, marrons glacés στο ασημόχαρτο...
Τα Χριστούγεννα του '50 και του '60 η μεταπολεμική Ελλάδα ανακαλύπτει την ευδαιμονία –εκεί που, λένε, θα γυρίσουμε...
Τσουχτερό κρύο. 
"Για την Αθήνα του '58, πρωτόγνωρο.
Η ουρά, όμως, έφτανε συχνά μέχρι την αρχή της Βουκουρεστίου",
ομολογεί ο Γιώργος Μπιτσόπουλος. 
Τρίτη γενιά στο περίφημο ζαχαροπλαστείο Αριστοκρατικόν, που βρισκόταν Βουκουρεστίου 2 και στη συνέχεια Βουκουρεστίου 6, απέναντι από το Παλλάς, θυμάται τις δεκαετίες του '50-'70 σαν να ήταν χθες:
"Ο θόρυβος του τραμ, από του Γκύζη μέχρι την πλατεία Συντάγματος, διαπερνούσε τα πάντα. 
Και τις μέρες των Χριστουγέννων γινόταν κοσμοσυρροή.
Κυρίες με μαντό στη σειρά για ένα κόκκινο κουτί σοκολατάκια αραπάκια, δικηγόροι για ένα ποτήρι Cinzano στα όρθια στην μπάρα του Ορφανίδη - μεγαλομπακάλικου της εποχής που έφερε πρώτο γαλλικό ζαμπόν, ροκφόρ και κονσέρβες καβούρι Chatka - , στη θέση του κοσμηματοπωλείου Καίσαρης, και νεαρές που δοκίμαζαν γαλλικό στου Zonar's, Φλόκα και Ζαχαράτου, γωνία Σταδίου και πλατείας Συντάγματος, μετά τα ψώνια της τελευταίας στιγμής.
Ηταν η εποχή των οικογενειακών πάρτι.
Μπορεί να πηγαίναμε σε σπίτια φίλων -στο καζίνο της Πάρνηθας και τα νυχτερινά κέντρα όπου τραγουδούσε ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλλα μόνον παραμονή Πρωτοχρονιάς, αλλά ποτέ ανήμερα των γιορτών"
Για την ακρίβεια, ήταν μια άλλη Ελλάδα:
"Από το μέσον του '50 μέχρι αρχές '70, ο κόσμος διασκέδαζε πολύ.
Δεν ήταν πλούσιος, το αντίθετο· αλλά έβγαινε περισσότερο, υπήρχε μια υπόγεια χαρά της ζωής", εξηγεί ο Φώτης Κρικζώνης, θρύλος στην μπάρα του εστιατορίου 17, που άνοιξε το 1957, συγκεντρώνοντας τους πάντες –από την Ελένη Βλάχου της Καθημερινής μέχρι τον Κωνσταντίνο Καραμανλή– για ένα Βull Shot και Dry Martini, του οποίου η φήμη έφτασε μέχρι τους Νew York Times.
"Όλα φαίνονταν καινούρια και ελπιδοφόρα"
"Από το μέσον του '50 μέχρι αρχές '70, ο κόσμος διασκέδαζε πολύ. 
Δεν ήταν πλούσιος, το αντίθετο· αλλά έβγαινε περισσότερο, υπήρχε μια υπόγεια χαρά της ζωής"
Ο Φρανκ Σινάτρα και ο Ελβις στο πικάπ, οι γαλοπούλες με το θερμόμετρο, που το κοινό υποδέχθηκε με τιμές αρχηγού κράτους, οι αγγλικές πουτίγκες του ζαχαροπλαστείου Ελληνικόν, τα πιροσκί του Πέτρογκραντ και του Τσίτα στη Στοά Νικολούδη, στην Πανεπιστημίου, οι τούρτες Mont Blanc με κάστανο και Saint-Honoré με σου στο Desirée μαζί με εγχώριες σαμπάνιες Cair.
Και αργότερα, τη δεκαετία του '70, τα ογκρατέν, τα σουφλέ, οι γαρίδες κοκτέιλ και τα βολοβάν με καπνιστό σολομό, εξωτικό προϊόν στην αστική Αθήνα, λεπτοκομμένο για πρώτη φορά στο μπακάλικο των αδελφών Βασιλόπουλου, στη Σταδίου.
Στα βιβλιοπωλεία, ιλουστρασιόν επανεκδόσεις του Τσελεμεντέ και της νέας ελληνικής κουζίνας της Χρύσας Παραδείση και της Σοφίας Σκούρα, και στα περίπτερα τα τεύχη της Γυναίκας, που έδιναν συμβουλές για χριστουγεννιάτικο μπουφέ κατά το αμερικανικό στυλ, ενώ τα ισόγεια του Ακρον-Ιλιον-Κρυστάλ, του Λαμπρόπουλου και του Μινιόν ήταν ασφυκτικά γεμάτα με χριστουγεννιάτικα δέντρα και μπάλες από Γαλλία και Ιταλία.
"Σήμερα, φαίνονται όλα σαν να άλλαξαν μέσα σε μία στιγμή.
Από τη δεκαετία του '50, όμως, όπου οι αναμνήσεις του πολέμου ήταν ακόμα έντονες, μέχρι τη δεκαετία του '70 χρειάστηκε χρόνος –και πείσμα– για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της», εξηγεί ο Κώστας Φιλίππου.
Ο ίδιος ήταν ακόμα παιδί στην μπακαλοταβέρνα που ξεκίνησε το 1923 ο παππούς του από το Διχώρι Φωκίδας στη Δεξαμενή, στον περιφερειακό Λυκαβηττού, όταν ήταν ακόμα χωματόδρομος, αλλά θυμάται τις κατσαρόλες του στρατού με την κοτόσουπα που έβγαινε τα μεσημέρια της Παραμονής, το φρικασέ, τους λαχανοντολμάδες, μεγάλη επιτυχία και σήμερα, τα γιουβαρλάκια και τον πατσά για τους ξενύχτηδες που έρχονταν την επομένη από το ρεβεγιόν του Χίλτον και του Μεγάλη Βρετανία. 
"Ηταν ένας κόσμος που ήθελε να ζει".........
Με λίγα και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, καλά. - ένα όμορφο κείμενο της Ρόζα Κράμερη που μου άρεσε...

Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

γέλιο και στρες

μαζί με το γέλιο το οποίο προκαλείται εξαιτίας του αστείου όλη
η συσσωρευμένη πίεση
και
το άγχος που έχουμε
ξεμπλοκάρονται
και φεύγουν από μέσα μας 
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας φτιαγμένη για να γελάμε...
τα μωρά γελούν όταν τα γαργαλήσουν μεγαλώνοντας όμως ορισμένοι άνθρωποι μαθαίνουν να κρατιούνται και να μην γελούν
αλλά
στις μικρές ηλικίες το γέλιο είναι βασικό σημάδι  σωστής νευρολογικής λειτουργίας...
άτομα με νευρολογικές διαταραχές δεν μπορούν να γελάσουν αν τα γαργαλήσουν...
ένα άλλο στοιχείο σχετικά με το χιούμορ και κατ' επέκταση με το γέλιο είναι ότι ο μετωπιαίος λοβός του εγκεφάλου παίζει σημαντικό ρόλο σε διανοητικές διεργασίες
και
στην ικανότητα αντίληψης του χιούμορ...
εκεί συνδυάζονται πληροφορίες από τα κέντρα της σκέψης και τα κέντρα του συναισθήματος...
η νοημοσύνη και η ικανότητα να σκεφτόμαστε αφαιρετικά είναι απαραίτητα συστατικά στα έξυπνα λεκτικά ανέκδοτα...
τα περισσότερα ανέκδοτα ακολουθούν ένα βασικό μοτίβο
μας οδηγούν λεκτικά σε κάποιο σημείο
μας κατευθύνουν να σκεφτούμε με μιά λογική σειρά
αλλά
στο τέλος μπαίνει ένα νέο στοιχείο που δεν το περιμένουμε διακόπτει την ομαλή πορεία της σκέψης
και
αυτό το στοιχείο της έκπληξης και της έξυπνης λύσης
ή λογοπαιγνίου μας κάνει και γελάμε γιατί ερμηνεύουμε το ανέκδοτο εκ νέου...
το γέλιο και το χιούμορ έχουν βασικό ρόλο στη ζωή μας...
επιστημονικά δεδομένα δείχνουν ότι το γέλιο μας ανακουφίζει ψυχικά και μας βοηθάει να απαλλαγούμε από το στρες...
το γέλιο είναι ένα είδος εσωτερικού τζίκινγκ καθώς
ανεβάζει την πίεση και
αυξάνει την παροχή οξυγόνου και αίματος στους ιστούς...
αλλάζει τον κύκλο της αναπνοής ώστε να γίνεται εισπνοή περισσότερου οξυγόνου και εκπνοή περισσότερου διοξειδίου του άνθρακα...
με το γέλιο μπορεί να κινηθούν τετρακόσιοι -400- διαφορετικοί μύες στο σώμα μας!!!
οι μύες όλου του σώματος τεντώνονται και χαλαρώνουν με τον ίδιο τρόπο που παρατηρείται σε ασκήσεις κατά του στρες και στη γιόγκα...
αν κανείς μπορούσε να γελάει τρανταχτά επί μία ολόκληρη ώρα θα έκαιγε πεντακόσιες -500- θερμίδες...
όταν γελάμε εκκρίνονται στον εγκέφαλό μας ενδορφίνες ουσίες που επίσης εκκρίνονται με τη φυσική άσκηση
και
σχετίζονται με τη γενικότερη ευεξία μας...
έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι με καλή αίσθηση του χιούμορ έχουν και καλό ανοσοποιητικό...
ο συνδυασμός του χιούμορ και του γέλιου θεωρείται ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε το στρες και καταστάσεις που είναι δύσκολο ή αδύνατο να τις αλλάξουμε...
το χιούμορ ακόμα και αν είναι αυτοσαρκασμός μας δίνει και λυτρωτική αίσθηση  του τύπου "αφού μπορώ και γελάω ακόμη δεν χάθηκαν όλα"
αν μπορούμε να γελάμε με κάτι όσο δύσκολο και αν είναι
μπορούμε και να το ξεπεράσουμε...
το χιούμορ και το γέλιο  δίνουν την αίσθηση  ότι διατηρούμε κάποιον έλεγχο των πραγμάτων όσο δύσκολο και αν είναι...
με αυτό βλέπουμε τα πράγματα από νέα οπτική γωνία και αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα με περισσότερη συγκέντρωση και ελπίδα...
-απόσπασμα από ένα παλιό άρθρο της Λίζας Βάρβογλη* -2001- στο βήμα της Κυριακής
* η Λίζα Βάρβογλη είναι διδάκτωρ ψυχολογίας και μέλος της ερευνητικής ομάδας του children's hospital της ιατρικής σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ-
thalia

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2012

Tο Γιασεμί κι ο Δυόσμος

~~~~~~~~~~~~~~~~~ 
πάντα χρειαζόμαστε ένα intermezzo
Ralf Greiner
~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Κάποια βραδιά το γιασεμί
και μιαν αυγούλα ο δυόσμος
μου είπανε που κρύβεται
ο πιο ωραίος κόσμος.

Και γω τον φανταζόμουνα
σε μαγικά παλάτια
μα είν' εδώ σε μια καρδιά
και τον φρουρούν δυο μάτια.

Δυο μάτια χρυσοκέντηστα,
δυο χείλη κερασένια,
τόνε φρουρούν κι εμένανε
με βαλαντώνει η έγνοια.

Πώς να μπορέσω να διαβώ
τα κεντησμένα μάτια
και να κατεβώ της καρδιάς
τα μύρια σκαλοπάτια;

Έτσι καθώς μου τά 'πανε
το γιασεμί κι ο δυόσμος,
πως μες στα φύλλα αυτής καρδιάς
κρύβετ' αυτός ο κόσμος.

Θαρρώ πως δεν θα τα διαβώ
τα κεντησμένα μάτια,
μηδέ ποτέ θα κατεβώ
αυτά τα σκαλοπάτια.

Φοβάμαι ότι θα μου πουν
τα κερασένια χείλη,
φτάνει ως εδώ μην προχωράς,
ας μείνουμε δυο φίλοι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
το ποίημα του Στέλιου Α. Δουμένη διαβάζουμε:

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

και κάτι λίγο διαφορετικό

White Nigh

και....διαβάζω στην ιστοσελίδα Μικρός Απόπλους

Θεός και Διάβολος

Τραπέζι έκανε ο Θεός του Διάβολου μια μέρα
και κει που τρώγαν κι έπιναν του λέει για φοβέρα:
— Τί θες και πας στον Οίκο μου κάθε γιορτή και σχόλη
και τί τους λες κρυφά στ' αυτί που ξεσηκώνονται όλοι;
...............
— Τίποτα Παντοδύναμε, αλήθεια σου μιλάω,
πολλοί από τη μερίδα σου με προσκαλούν και πάω.
Πάω κι ακούω τι λεν κρυφά, τι φανερά για σένα,
με την υποκρισία τους τα 'χω κι εγώ χαμένα.
...........................
— Διάβολε παραφέρεσαι, γιά μάζεψε το νου σου,
για θα σε φέρω πάρα δω να χάσεις τους δικούς σου.
...........................
— Σαν πάρεις την απόφαση για να με φέρεις πάνω
και τους αγγέλους μου και σε, δικούς μου θα σας κάνω.
.....................
— Διάβολε κάτσε φρόνιμα στο λέω για καλό σου,
μη βγάζει γλώσσα στο Θεό, θα βρεις το διάβολό σου.
........................
— Μη βλαστημάς Πανάγαθε, ας πιούμε άλλο ένα·
κι έφερε βόλτα την ουρά ξύνοντας τον αυχένα.
......................
— Μη φέρνεις βόλτα την ουρά και ξύνεις τον αυχένα,
τέτοια σου κόλπα πονηρά δεν πιάνουνε σε μένα.
Έχω κι εγώ τους μυστικούς που μου τα παραγγέλνουν
και μη φυτρώνεις διάβολε εκεί που δεν σε σπέρνουν.
Τζάμπα χτυπάς την κεφαλή για να λυγίσει ο βράχος,
εγώ σ' έκανα διάβολο – δεν έγινες μονάχος.
Σ' έκανα νά 'χω κάποιονε τα λάθη να φορτώνω,
κι όταν θελήσεις να μου βγεις την κεφαλή σου λειώνω.
http://www.mikrosapoplous.gr/

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Καταναλωτές.....

 
καταναλωτές;.....ΟΧΙ ΠΙΑ....
τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη!!!!
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία μας να σταματήσουμε και να ακούσουμε τους ποιητές;
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία μας να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι και όχι καταναλωτές;
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία μας να καταλάβουμε ότι η κατανάλωση δεν είναι "therapy";
μήπως ήρθε ο καιρός να πούμε όχι στο "shopping therapy"
μήπως η κρίση είναι η ευκαιρία  να ξαναθυμηθούμε ότι δεν χρειαζόμαστε λεφτά για να αγοράσουμε τον ήλιο;
ούτε τα λουλούδια των αγρών;
ούτε το ηλιοβασίλεμα;
ούτε μιά γλυκιά ματιά;
ούτε μιά πανέμορφη θέα ψηλά εκεί από το βουνό;
ούτε το χάζεμα των αστεριών την νύχτα;
ούτε το μπάνιο στα αναζωογονητικά νερά της θάλασσας μέσα στην μέση του χειμώνα;
ότι όλα αυτά ποτέ δεν παλιώνουν και ποτέ δεν χρειάζονται αντικατάσταση;
ΜΗΠΩΣ;;;;;;;;;;;;;;;;;

Νικηφόρος Βρεττάκος

Οι μικροί γαλαξίες

Πάνε κι έρχονται οι άνθρωποι πάνω στη γη.
Σταματάνε για λίγο, στέκονται ο ένας
αντίκρυ στον άλλο, μιλούν μεταξύ τους.
Έπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σαν πέτρες που βλέπονται.
Όμως, εσύ,
δε λόξεψες, βάδισες ίσα, προχώρησες
μες από μένα, κάτω απ' τα τόξα μου,
όπως κι εγώ: προχώρησα ίσα, μες από σένα,
κάτω απ' τα τόξα σου. Σταθήκαμε ο ένας μας
μέσα στον άλλο, σα νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυο κόσμους σε πλήρη
λάμψη και κίνηση, σαστίσαμε ακίνητοι
κάτω απ' τη θέα τους -
Ήσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου όλες τις στέρνες.
Ήσουνα φως, διαμοιράστηκες. Όλες
οι φλέβες μου έγιναν άξαφνα ένα
δίχτυ που λάμπει: στα πόδια, στα χέρια,
στο στήθος, στο μέτωπο.
Τ' άστρα το βλέπουνε, ότι:
δυο δισεκατομμύρια μικροί γαλαξίες και πλέον
κατοικούμε τη γη.

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος του ορίζοντα.

καλοκαίρι...
μιά θάλασσα...
ένας γλάρος...
μιά φωτογραφία μου...
και...
ένας μεγάλος Έλληνας ποιητής...
Νικηφόρος Βρετάκος
Ένας μικρότερος κόσμος

Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω

με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα. Συμμαζεύοντας το άπειρο,νάχω
την αίσθηση: ή πως δεν υπάρχουνε μηχανές
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγες·ή πως δεν υπάρχουν στρατιώτες
ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι·ή πως δεν υπάρχουνε όπλα  

ή πως υπάρχουνε πολύ λίγα, στραμμένα κι αυτά προς την έξοδο

των δασών με τους λύκους· ή πως δεν υπάρχουνε έμποροι

ή πως υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα

σημεία της γης όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι.

Το ελπίζει ο Θεός

πως τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δὲν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος.

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Ένα τριαντάφυλλο γεννιέται

ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ
   Σκοπός της ζωής μας δεν είναι η χαμέρπεια. 
Υπάρχουν απειράκις ωραιότερα πράγματα και απ’ αυτήν την αγαλματώδη παρουσία του περασμένου έπους. 
Σκοπός της ζωής μας είναι η αγάπη. 
Σκοπός της ζωής μας είναι η ατελεύτητη μάζα μας. 
Σκοπός της ζωής μας είναι η λυσιτελής παραδοχή της ζωής μας και της κάθε μας ευχής εν παντί τόπω εις πάσαν στιγμήν εις κάθε ένθερμον αναμόχλευσιν των υπαρχόντων. 
Σκοπός της ζωής μας είναι το σεσημασμένον δέρας της υπάρξεώς μας.
από την Υψικάμινο...
το πρώτο - ως λέγεται - αμιγώς υπερρεαλιστικό κείμενο του Ανδρέα Εμπειρίκου στην Ελλάδα  

και να,ένα τριαντάφυλλο γεννιέται.

read more:https://botanologia.gr/ena-triantafyllo-gennietai/