στο χώρο του παλιού μας σπιτιού, στο αέναο τώρα, μύρισα τις τριανταφυλλιές, γεύτηκα τις "μούρες"...

το παλιό μας σπίτι σε ένα μικρό χωριό της Αχαΐας, δεν υπάρχει αυτή τη στιγμή του χρόνου, αλλά κάποια από τα δέντρα του στέκουν εκεί...

στο αέναο τώρα...

η τεράστια αμυγδαλιά, που για να αγκαλιαστεί πρέπει να ενώσουμε τέσσερες αγκαλιές και η μουριά μας, που παρόλο που κόπηκε πολλές φορές, αντιστέκεται με πείσμα και όλο ξαναφουντώνει...

αυτή οι μουριά κάθε καλοκαίρι μας χάριζε τις πάνγευστες και πάνγλυκες μούρες της ( έτσι λέγαμε τα μούρα)
Σήμερα, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλές από αυτές τις παλιές μουριές...

και όμως η μουριά είναι ένα δέντρο που χαρίζει στον άνθρωπο ένα πλήθος ευεργετημάτων...
τα φύλλα της, ο φλοιός της και ο καρπός της έχουν χρησιμοποιηθεί από καταβολής κόσμου για ιατρικούς σκοπούς.
Με τα αποξηραμένα φύλλα της μπορούμε να κάνουμε ροφήματα για την κυστίτιδα,
τον πυρετό,
τον βήχας,
την ουρολοίμωξη,
τον πονόδοντο...
και θα επανέλθω με περισσότερες πληροφορίες για το αγαπημένο δέντρο που από μικρό παιδί χαιρόμουν την σκιά του και τις πολύτιμες "μούρες" του...
botanologia.gr - ntina/thalia