Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2017
Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2016
Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016
Δεν πετάμε ποτέ τα σκόρδα που έχουν βγάλει φύτρα
Πολλές φορές παρατηρούμε τα σκόρδα που έχουμε στην αποθήκη μας να έχουν βγάλει φύτρα και πολλές φορές χωρίς δεύτερη σκέψη τα σκόρδα αυτά τα πετάμε στα σκουπίδια.
Λάθος,μεγάλο λάθος διότι τα φύτρα του σκόρδου είναι ένας χρήσιμος τρόπος για να βελτιωθεί το αντιοξειδωτικό δυναμικό του.
Τα φωτεινά πράσινα βλαστάρια που προκύπτουν από τις σκελίδες του σκόρδου απογειώνουν τις αντιοξιδωτικές του ιδιότητες μετατρέποντάς το σε έναν ακόμα ισχυρότατο σύμμαχο για την καρδιά μας και όχι μόνο!
Όπως γνωρίζουμε το σκόρδο είναι ο μεγαλύτερος και ο ισχυρότερος σύμμαχός μας στην προσπάθειά μας να διατηρήσουμε ισχυρό το ανοσοποιητικό μας και υγιή τον οργανισμό μας
και η καινούργια ανακάλυψη που δείχνει ότι το σκόρδο που έχει βγάλει φύτρες έχει περισσότερες αντιοξειδωτικές δυνατότητες δηλαδή περισσότερες μετρήσιμες αντιοξειδωτικές δράσεις το καθιστά ακόμα σημαντικότερο.....
read more:https://botanologia.gr/den-petame-pote-ta-skorda-poy-echoyn-vgalei-fytra/
Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016
intermezzo και the tiger lillies
the tiger lillies
τι είναι;
dark cabaret;
cabaret;
avant-garde;
experimental;
alternative;
Το αγαπημένο λονδρέζικο τρίο των Tiger Lillies σχηματίστηκε το 1989 στο Σόχο του Λονδίνου,
από τον συνθέτη, στιχουργό, και τραγουδιστή Martyn Jacques, ενώ το τρίο συμπληρώνουν οι Adrian Stout στα φωνητικά, double bass, musical saw και theremin, και Jonas Golland στα κρουστά.
οι Tiger Lillies είναι μιά από τις πιό σπουδαίες μουσικές περιπτώσεις στη βρετανική μουσική των τελευταίων δεκαετιών,
μια από τις πιό ιδιόρρυθμες μπάντες,ένα μείγμα gypsy punk, μπρεχτικό πανκ cabaret και avant-garde,με μοναδικό ήχο και μοναδικό στυλ τους που αποπνέει μαγεία
και όπως οι ίδιοι λένε
το μουσικό τους ύφος έχει επηρεαστεί κυρίως από τον Bertolt Brecht και τον Kurt Weill's και το αριστούργημά τους Η Όπερα της Πεντάρας -The Threepenny Opera- από το προπολεμικό Βερολίνο των καμπαρέ, από τσιγγάνικες μουσικές,βρετανικές μελωδίες και γαλλικά τραγούδια
Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016
Μεταβολομική: H ταχύτερα αναπτυσσόμενη επιστήμη στο χώρο της ιατρικής
του Dr. Δημήτρης Τσουκαλάς, MD
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Universita' degli Studi di Napoli, Federico II
Πρόεδρος του European Institute of Nutritional Medicine, E.I.Nu.M
Η ιδεατή ιατρική προσέγγιση θα ήταν αυτή που θα μπορούσε κατά την εφαρμογή της τόσο στη διάγνωση όσο και στη θεραπεία να εντοπίσει και να διαχειριστεί τον κάθε ασθενή με βάση τα δικά του ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Ο κάθε οργανισμός ως βιολογική οντότητα είναι μοναδικός. Αυτό καταγράφεται τόσο στην εμφάνιση του (φαινό-τυπος) όσο και στη διαφορετική γενετική του πληροφορία (γονό-τυπος).
Μέχρι πριν μερικά χρόνια η επιστήμη θεωρούσε ότι ο γονότυπος, το DNA δηλαδή, είναι το πιο καθοριστικό κομμάτι στην διαμόρφωση της κατάστασης της υγείας ενός οργανισμού.
Όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενα άρθρα αυτή η προσέγγιση έχει πλέον αλλάξει και η ιατρική πέρασε από την εποχή της γενετικής στη εποχή της επι-γενετικής. Της επιστήμης που καταγράφει της επιρροές του περιβάλλοντος στη λειτουργία και στην έκφραση του DNA.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι και οι μονοωογενείς δίδυμοι (οργανσιμοί που ξεκίνησαν από το ίδιο πρωταρχικό κύτταρο) έχουν τελικά ελαφρώς διαφορετικό DNA και διαφορετικά δακτυλικά αποτυπώματα.
Εξατομικευμένο Μεταβολικό Προφίλ
Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Linus Pauling παρατήρησε ότι ο κάθε άνθρωπος έχει και ένα διαφορετικό μεταβολικό προφίλ. Το μεταβολικό προφίλ αφορά στις χημικές ενώσεις που υπάρχουν στον οργανισμό μας. Μέσα στα κύτταρα μας χιλιάδες χημικές αντιδράσεις γίνονται συνεχώς ώστε να διατηρηθούμε στη ζωή. Η επιστήμη που μετράει αυτές τις χημικές αντιδράσεις και τα προϊόντα τους (τους μεταβολίτες) ονομάζεται μεταβολομική.
Η εξατομικευμένη ιατρική έγινε επιστημονικά εφικτή στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με την μέτρηση μεταβολιτών και την καταγραφή του προσωπικού μεταβολικού προφίλ κάθε ατόμου, είτε αυτό είναι υγιές είτε πάσχει από νόσο.
Μεταβολικοί δείκτες μπορούν να βοηθήσουν το γιατρό σε εξατομικευμένες θεραπείες που αφορούν στην κάλυψη ελλείψεων θρεπτικών συστατικών όπως οι βιταμίνες, τα μεταλλικά στοιχεία, τα αμινοξέα, η εντερική χλωρίδα, ένζυμα κ.ά. Στον εντοπισμό της κατάλληλης τροφής για τον συγκεκριμένο ασθενή δίνοντας στοιχεία για το πως κάποιος μεταβολίζει τις πρωτεΐνες, τους υδατάνθρακες ή τα λίπη. Αλλά και στην καταλληλότερη χρήση της όποιας αναγκαίας φαρμακευτικής αγωγής, σε εξατομικευμένη βάση ώστε να επιτευχθούν τα περισσότερα οφέλη με τις λιγότερες παρενέργειες.
Με την εξέλιξη των αναλυτών, της πληροφορικής και την σταδιακή μείωση του κόστους αυτού του είδους των εξετάσεων από δεκάδες χιλιάδες δολάρια σε τιμές συγκρίσιμες με το κόστος ενός κλασικού τσεκάπ (200€-400€) η εξατομικευμένη ιατρική προσέγγιση μέσω της μεταβολομικής έχει αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα. Χιλιάδες νέες επιστημονικές μελέτες δημοσιεύονται κάθε χρόνο που αφορούν στη μεταβολομική.
Ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος κλάδος της ιατρικής
Σύμφωνα με το ΜΙΤ (Massachusetts Institute of Tecnology) η μεταβολομική είναι ανάμεσα στις 10 ταχύτερα αναπτυσσόμενες επιστήμες και η ταχύτερα αναπτυσσόμενη στο χώρο της ιατρικής.
Η αύξηση με την οποία δημοσιεύονται νέες επιστημονικές μελέτες που αφορούν τη μεταβολομική είναι εντυπωσιακή. Από περίπου 20 μελέτες που δημοσιεύτηκαν κατά το έτος 2000 φτάσαμε στις πάνω από 2200 δημοσιευμένες μελέτες το 2012.
Οι μεταβολομικές εξετάσεις μας επιτρέπουν να εντοπίσουμε τις ελλείψεις και τα προβλήματα που έχει ο ανθρώπινος οργανισμός σε βιοχημικό επίπεδο έτσι ώστε να βελτιστοποιήσουμε την θεραπευτική μας προσέγγιση. Με την μεταβολομική μπορούμε να ανιχνεύσουμε την εκδήλωση ασθενειών χρόνια πριν αυτές εμφανιστούν. Θεωρείται σήμερα ως ο πιο απλός και αξιόπιστος τρόπος για την αξιολόγηση της υγείας.
Η ιατρική εξελίσσεται ραγδαία στην εποχή της επανάστασης της πληροφορίας και παρέχει στο γιατρό νέα εργαλεία στη φαρέτρα του εξατομικεύοντας την πρόληψη και την θεραπευτική προσέγγιση.
Στην Υγειά Σας!
Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016
Νεφρά – βότανα και διατροφικές συνήθειες για τη φυσιολογική λειτουργία τους
Η υγεία των νεφρών μας εξαρτάται από τις ισορροπημένες και υγιείς διατροφικές μας συνήθειες, από το νερό που πίνουμε,
από την...
Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2016
Ποια μπίρα να διαλέξω;
 |
| Ξανθιά, κόκκινη, μαύρη, σε μπουκάλι ή βαρελίσια, η μπίρα αποτελεί ένα φυσικό θαύμα της χημείας, αλλά πάνω από όλα μια μεγάλη απόλαυση |
από τις βόλτες μου στον κόσμο των blogs και των ιστοσελίδων!!!
πολλές φορές στη βόλτα μου στη χώρα των blogs και των ιστοσελίδων ανακαλύπτω μικρά διαμάντια...
αναρτήσεις διαφόρων ενδιαφερόντων...
άλλοτε
εντυπωσιακές
άλλοτε
χρήσιμες
άλλοτε
απολαυστικές
ενημερωτικές
χιουμοριστικές...
μερικές από αυτές είναι τόσο χρήσιμες που υποκύπτω στον πειρασμό της αναδημοσίευσης!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
δημοσίευση:21/09/2014 05:45
Lager, Pilsner, Ale, Weiss...Οι λέξεις μοιάζουν «κινέζικες» κι ας έχουν να κάνουν με το γνωστό μας ποτήρι δροσερής, απολαυστικής μπίρας.
Τι κάνει τη διαφορά ανάμεσα στις μπίρες και τι στις τιμές τους;
Πώς να διαλέξουμε αυτή που μας ταιριάζει;
Η μπίρα είναι ένα ποτό που άρχισε να παρασκευάζεται βιομηχανικά στην Ελλάδα σχετικά πρόσφατα, την εποχή του Οθωνα, παρ' όλο που ήταν γνωστό στους Ελληνες της Κλασικής Εποχής, όπως αναφέρει ο Πλίνιος.
Την αρχαία εποχή όμως εθεωρείτο ποτό κατώτερης ποιότητας σε σχέση με το κρασί, ενώ στα πρώτα χρόνια του νεότερου ελληνικού κράτους η σχέση αυτή ανατράπηκε, αφού η μπίρα είχε συνδεθεί με τον τρόπο ζωής του βασιλιά και της βαυαρικής παροικίας.
Σήμερα η μπίρα έχει καθιερωθεί στις διατροφικές συνήθειες των σύγχρονων Ελλήνων, ειδικά μάλιστα το καλοκαίρι, οπότε και καταναλίσκεται ως ένα δροσιστικό ποτό παράλληλα με τα υπόλοιπα μη αλκοολούχα αναψυκτικά.
Για να διαλέξουμε όμως την μπίρα που θα πιούμε, θα πρέπει να γνωρίζουμε τις διαφορές μεταξύ των βασικών ειδών αυτού του ποτού, καθώς και τα στοιχεία που διαφοροποιούν ποιοτικά μεταξύ τους τις μπίρες του ίδιου είδους.
Η μπίρα παράγεται με τη μετατροπή του αμύλου διάφορων αμυλούχων σπόρων, κυρίως του κριθαριού, σε οινόπνευμα, μετατροπή που πραγματοποιείται από κατάλληλους μύκητες.
Επομένως υπάρχει μια ομοιότητα και μια διαφορά μεταξύ του κρασιού και της μπίρας.
Και τα δύο περιέχουν οινόπνευμα που παράγεται από τη ζύμωση σακχάρων από μύκητες, αλλά στο μεν κρασί τα σάκχαρα αυτά προέρχονται απευθείας από το σταφύλι ενώ στην μπίρα προέρχονται από την ενζυματική διάσπαση του αμύλου των αμυλούχων σπόρων.
Στην «παραδοσιακή» μπίρα τα ένζυμα παράγονται από τους ίδιους τους σπόρους, οι οποίοι διαβρέχονται και αφήνονται να φυτρώσουν.
Κατά τη διαδικασία αυτή στους σπόρους παράγεται ένα ένζυμο, η αμυλάση, η οποία διασπά το άμυλο σε ένα σάκχαρο το οποίο αποτελείται από δύο μόρια γλυκόζης και ονομάζεται μαλτόζη.
Στη συνέχεια οι μισοφυτρωμένοι σπόροι «ψήνονται», για να διακοπεί η διαδικασία της βλάστησης, και το προϊόν, το οποίο ονομάζεται βύνη, αλέθεται.
Το «αλεύρι» που προκύπτει, ανακατεμένο με νερό, δίνει το ζυθογλεύκος, στο οποίο στη συνέχεια προστίθεται η μαγιά, που μετατρέπει τη μαλτόζη σε οινόπνευμα.
Τέλος προστίθενται οι αρωματικές ουσίες που δίνουν το «ξεχωριστό» άρωμα της μπίρας, κυρίως ένα αρωματικό φυτό που ονομάζεται λυκίσκος.
Μαγιά που επιπλέει και μαγιά που βυθίζεται
Τα βασικά χαρακτηριστικά μιας μπίρας εξαρτώνται κυρίως από το είδος των αμυλούχων σπόρων που χρησιμοποιούνται για την παρασκευή της και από το είδος του μύκητα που χρησιμοποιείται για τη ζύμωση.
Ετσι μπορούμε να φτιάξουμε μπίρα από κριθάρι, σιτάρι ή καλαμπόκι και να χρησιμοποιήσουμε μία από τις δύο βασικές διαδικασίες ζύμωσης, οι οποίες αναπτύχθηκαν σε δύο διαφορετικές περιοχές της Ευρώπης.
Στη μια διαδικασία, που αναπτύχθηκε στην Κεντρική Ευρώπη, χρησιμοποιείται ο μύκητας Saccharomyces pastorianus (από το όνομα το μεγάλου γάλλου χημικού Λουί Παστέρ που τον απομόνωσε πρώτος).
Στη διαδικασία αυτή η ζύμωση λαμβάνει χώρα σε χαμηλές θερμοκρασίες (σε υπόγεια κελάρια), διαρκεί μεγάλο χρονικό διάστημα και ο μύκητας κατακαθίζει στον πάτο του βαρελιού.
Σε χώρες, όπως η Ελλάδα, όπου η θερμοκρασία των κελαριών δεν είναι αρκετά χαμηλή, υπάρχει η ανάγκη τεχνητής ψύξης του ζυθογλεύκους.
Γι' αυτό τα πρώτα ζυθοποιεία της Ελλάδας κατασκευάζονταν δίπλα σε παγοποιεία.
Σήμερα δεν υπάρχει πια αυτή η ανάγκη, αφού η ψύξη επιτυγχάνεται με κλιματιστικά μηχανήματα.
Η μπίρα που παρασκευάζεται με αυτή τη μέθοδο ονομάζεται Lager (από το όνομα της λέξης «αποθήκη» στα γερμανικά) και είναι αυτή που έχει μεγάλη κατανάλωση στην Κεντρική Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Η μπίρα Pilsner είναι ουσιαστικά μπίρα Lager με μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε εκχύλισμα λυκίσκου. Στην άλλη διαδικασία, που αναπτύχθηκε κυρίως στην Αγγλία και στην Ιρλανδία, χρησιμοποιείται ο μύκητας Saccharomyces cerevisiae, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη γνωστή μαγιά της μπίρας που χρησιμοποιούμε στο ψωμί.
Στη διαδικασία αυτή η ζύμωση λαμβάνει χώρα σε υψηλότερες θερμοκρασίες, διαρκεί μικρότερο χρονικό διάστημα και ο μύκητας ανεβαίνει στην επιφάνεια του βαρελιού.
Η μπίρα που παρασκευάζεται με αυτόν τον τρόπο ονομάζεται ale.
Οι μπίρες porter και stout είναι ειδικότερες μορφές της μπίρας ale.
Η βύνη και το οινόπνευμα
Η ζύμωση μετατρέπει ένα μέρος της μαλτόζης της βύνης σε οινόπνευμα και το υπόλοιπο, μαζί με το παραμένον άμυλο, συμβάλλει στα ιδιαίτερα γευστικά χαρακτηριστικά της μπίρας.
Η περιεκτικότητα της μπίρας σε οινόπνευμα αναγράφεται στη συσκευασία και είναι συνήθως γύρω στο 5%, παρ' όλο που στην αγορά κυκλοφορούν και μπίρες με περιεκτικότητα ως και πάνω από 20%. Επειδή η φορολογία της μπίρας σχετίζεται με την περιεκτικότητά της σε οινόπνευμα, είναι φανερό ότι οι πιο «δυνατές» μπίρες είναι και ακριβότερες.
Δεν είναι όμως σίγουρα και οι πιο γευστικές, αφού η ποιότητα της μπίρας εξαρτάται και από την παραμένουσα ποσότητα αμύλου και μαλτόζης.
Ως πριν από λίγες δεκαετίες έπρεπε να αναγράφεται στην ετικέτα της μπίρας η περιεκτικότητα του ζυθογλεύκους σε άμυλο, μετρημένη σε μια ειδική κλίμακα πυκνότητας.
Σήμερα που αυτή η αναγραφή δεν είναι υποχρεωτική, θα πρέπει να βασιστούμε στα υπόλοιπα στοιχεία που μας δίνoυν το χρώμα της μπίρας και η ετικέτα, δηλαδή από τι είναι φτιαγμένη η μπίρα που αγοράζουμε.
Η μπίρα Lager που καταναλώνεται ως επί το πλείστον στην Ελλάδα είναι κιτρινωπή, και για αυτόν τον λόγο αποκαλείται συνήθως ξανθιά.
Οι σκουρόχρωμες μπίρες ανήκουν ως επί το πλείστον στην κατηγορία ale και το χρώμα τους οφείλεται είτε στο ότι η βύνη έχει «ψηθεί» περισσότερο είτε στο ότι στο ζυθογλεύκος έχει προστεθεί καραμελόχρωμα.
Είναι φανερό πως το μεγαλύτερο μέρος του κόστους στην παρασκευή της μπίρας έχει η παραγωγή της βύνης, η οποία απαιτεί δοχεία για το φύτρωμα των σπόρων και κλιβάνους για τη διακοπή της βλάστησης.
Ετσι παρασκευάζονται και μπίρες με πρώτη ύλη μη βυνοποιημένα δημητριακά, κυρίως ρύζι ή καλαμπόκι, το άμυλο των οποίων μετατρέπεται σε μαλτόζη με ένζυμα που προστίθενται «με το χέρι» στο ζυθογλεύκος, ενώ υπάρχουν και μπίρες στις οποίες προστίθεται απευθείας βιομηχανικά παρασκευασμένη μαλτόζη.
Σε τελική ανάλυση όμως ο μοναδικός σίγουρος τρόπος για να «βαθμολογήσουμε» τη γευστική ποιότητα μιας μπίρας είναι απλά να τη δοκιμάσουμε!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Η δρ Νατάσα Βάρβογλη είναι χημικός και εργάζεται σε ελληνική φαρμακευτική εταιρεία.
πηγή πληροφόρησης:
http://www.tovima.gr/science/article/?aid=633404
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)