Tο πλέξιμο κάνει καλό στην υγεία;Ναι λέει το Χάρβαρντ.

 Το πλέξιμο είναι επωφελές για την υγεία του μυαλού και του σώματος

Το πλέξιμο δεν είναι απλά ένα χόμπι για να φτιάξετε πουλόβερ – η έρευνα έχει δείξει ότι μπορεί επίσης να μειώσει την κατάθλιψη και το άγχος, να επιβραδύνει την εμφάνιση των συμπτωμάτων της άνοιας και να αποσπά την προσοχή σε ασθενείς με χρόνιο πόνο.

Tα συγκεκριμένα ευρήματα είναι αποτέλεσμα εκτεταμένης έρευνας με βάση προηγούμενες μελέτες που αναλύουν τα οφέλη του πλεξίματος.

Σύμφωνα με το Knit for Peace, ένα δίκτυο με πάνω από 15.000 ανθρώπους που πλέκουν στο Ηνωμένο Βασίλειο για άτομα τα οποία έχουν ανάγκη, υπάρχουν σημαντικά στοιχεία που δείχνουν ότι το πλέξιμο είναι επωφελές για την υγεία του μυαλού και του σώματος.

Η ομάδα αποφάσισε να διερευνήσει το θέμα αφού πολλά μέλη ανέφεραν βελτίωση της υγείας τους μετά την έναρξη του χόμπι.
Μια από τις μελέτες του 2007 που πραγματοποιήθηκε από το Χάρβαρντ, διαπίστωσε ότι το πλέξιμο μειώνει τον καρδιακό ρυθμό κατά μέσο όρο 11 κτύπους ανά λεπτό και προκαλεί μια "ενισχυμένη κατάσταση ηρεμίας", παρόμοια με αυτή της γιόγκα.

Εκτός από τα χαλαρωτικά του αποτελέσματα, το πλέξιμο μπορεί να αποσπάσει την προσοχή από τον χρόνιο πόνο – καθώς ο ασθενής εστιάζει την προσοχή του αλλού. Οι επαναλαμβανόμενες κινήσεις που απαιτούνται για τη δημιουργία ενός πλεκτού απελευθερώνουν σεροτονίνη, η οποία μπορεί να φτιάξει τη διάθεση και να μειώσει τον πόνο, σύμφωνα με τα ευρήματα.

Μια άλλη μελέτη του 2011 που διεξήχθη από την κλινική Mayo σε άτομα άνω των 70 ετών, διαπίστωσε ότι εκείνοι που έπλεκαν είχαν "μειωμένη πιθανότητα να αναπτύξουν ήπια γνωστική εξασθένηση και απώλεια μνήμης".

Επιπλέον, το χόμπι, το οποίο συσχετίζεται συχνά με ηλικιωμένους, μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της μοναξιάς, μιας σύγχρονης μάστιγμας που πλήττει 1.2 εκατομμύρια ηλικιωμένους στο Ηνωμένο Βασίλειο και να αυξήσει την αίσθηση της χρησιμότητας και της ένταξης.

πηγή του άρθρου:enallaktikos.gr
thalia-botanologia.blogspot.gr

Παντζάρια και μάραθο -μια αναζωογονητική και αντιυπερτασική σούπα

Παντζάρια και μάραθο,δύο προϊόντα της φύσης με ισχυρές αντιυπερτασικές ιδιότητες σε έναν υπέροχο συνδυασμό για μια άκρως αναζωογονητική σούπα.
Ας την ετοιμάσουμε.
Kαι θα χρειαστούμε:
-τέσσερα μέτρια προς μεγάλα παντζάρια,πάρα πολύ καλά πλυμένα,
-λάδι
-ένα ματσάκι μάραθο,πολύ καλά πλυμένο και ψιλοκομμένο
-ένα με δύο καρότα πλυμένα και κομμένα σε ροδέλες
-δύο με τρία κλωνάρια σέλινο,πλυμένα και κομμένα σε μεγάλα κομμάτια
-δύο σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο,και επειδή είναι η εποχή του,αν έχουμε φρέσκο το χρησιμοποιούμε μαζί με το φύλλο του
-τέσσερα φλυτζάνια ζωμό λαχανικών ή φρέσκο νερό χωρίς χλώριο
-το χυμό και το ξύσμα ενός λεμονιού.
-βήμα 1ο
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180C.
Τυλίγουμε κάθε παντζάρι σε αλουμινόχαρτο .
Τα τοποθετούμε σε ένα ταψάκι.....
read more:https://botanologia.gr/pantzaria-kai-maratho-mia-anazoogonitiki-kai-antiypertasiki-soypa/

Aκρυλαμίδιο-η επικίνδυνη χημική ουσία που σχηματίζεται στα τρόφιμα

 Τι είναι το επικίνδυνο ακρυλαμίδιο που σχηματίζεται στα τρόφιμα;

Το ακρυλαμίδιο είναι μία χημική ένωση που σχηματίζεται στα τρόφιμα με φυσικό τρόπο κατά το ψήσιμο σε υψηλή θερμοκρασία, π.χ. ψήσιμο σε φούρνο ή σχάρα ή τηγάνισμα.

To ακρυλαμίδιο είναι η χημική ουσία που σύμφωνα με τους επιστήμονες μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο για διάφορους τύπους καρκίνου.

Παράγεται όταν αμυλούχες τροφές (ψωμί, πατάτες κ.α) ψήνονται ή τηγανίζονται για πολλή ώρα σε υψηλές θερμοκρασίες.
Η διαδικασία αυτή αυξάνει τον κίνδυνο καρκίνου και η Ευρωπαϊκή Ένωση με έναν νέο κανονισμό, που ισχύει από σήμερα, υποχρεώνει πλέον τους κατασκευαστές να πάρουν άμεσα μέτρα, όπως γράφει η γερμανική εφημερίδα Die Zeit.
Οι τηγανητές πατάτες, τα πατατάκια, τα κράκερ, το ψωμί, τα μπισκότα, τα δημητριακά και ο καφές δεν αποτελούν μόνο «δεξαμενές» θερμίδων αλλά και πλούσιες πηγές της διατροφικής απειλής που ονομάζεται ακρυλαμίδιο. 

Οι επιστήμονες του Εθνικού Ιδρύματος Καρκίνου των ΗΠΑ (NCI) είναι κατηγορηματικοί: από μελέτες σε τρωκτικά έχουν διαπιστώσει ότι η έκθεση στο ακρυλαμίδιο αυξάνει τον κίνδυνο για διάφορους τύπους καρκίνου.
Ειδικότερα, στο σώμα το ακρυλαμίδιο μετατρέπεται σε μια ένωση η οποία ονομάζεται γλυκιδαμίδιο και προκαλεί μεταλλάξεις και βλάβες στο DNA. Παρ' όλα αυτά, στις επιδημιολογικές μελέτες η σύνδεση αυτή δεν ανιχνεύεται εύκολα.

Οι ερευνητές ωστόσο δεν πείθονται,  σημειώνοντας ότι τα ασυμβίβαστα ευρήματα από μελέτες σε ανθρώπους συγκριτικά με τις αντίστοιχες μελέτες σε πειραματόζωα μπορούν να αποδοθούν  στη δυσκολία του προσδιορισμού της πρόσληψης ακρυλαμιδίου ενός ατόμου με βάση την αναφερόμενη διατροφή του.
Η κατάσταση δε περιπλέκεται ακόμα περισσότερο εάν συνυπολογίσει κανείς ότι τα επίπεδα ακρυλαμιδίου στα τρόφιμα ποικίλλουν σημαντικά ανάλογα με τον κατασκευαστή, τον χρόνο μαγειρέματος, τη μέθοδο και τη θερμοκρασία της διαδικασίας μαγειρέματος.
Πάντως, υπό τα ανησυχητικά αυτά δεδομένα, στην Καλιφόρνια η Δικαιοσύνη αποφάσισε πρόσφατα ότι η αλυσίδα καφέ Starbucks θα πρέπει να προειδοποιεί τους καταναλωτές για τις πιθανές βλαβερές επιπτώσεις στον ανθρώπινο οργανισμό των προϊόντων που σερβίρει.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση προχώρησε πρόσφατα ένα βήμα παραπέρα, θεσπίζοντας μέτρα άμβλυνσης του κινδύνου, ακολουθώντας μια στρατηγική μείωσης του ακρυλαμιδίου στα τρόφιμα.  Ετσι, μεταξύ άλλων προβλέπονται συγκεκριμένες διαδικασίες για τις εταιρείες τροφίμων, καθώς και συστάσεις για τους καταναλωτές που μαγειρεύουν στο σπίτι.

Ο κανονισμός της ΕΕ θα ισχύει για κάθε εκμετάλλευση που παράγει, μεταποιεί ή εμπορεύεται προϊόντα πατάτας, ψωμιού,  ζαχαροπλαστικής, δημητριακών για πρωινό, παιδικές τροφές, προϊόντα καφέ ή υποκατάστατα καφέ. Για την ιστορία πάντως, το ακρυλαμίδιο είναι στο… στόχαστρο της ΕΕ από το 2010, όταν τα κράτη-μέλη υποχρεώθηκαν να μετρούν την περιεκτικότητα σε ακρυλαμίδιο στα τρόφιμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα και να υποβάλλουν τα δεδομένα στην Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA).

Με βάση τα δεδομένα αυτά, οι επιστήμονες ανέπτυξαν στρατηγικές για τη μείωση των επιπέδων ακρυλαμιδίου στην παραγωγή και στη μεταποίηση τροφίμων, οι οποίες είναι πλέον υποχρεωτικές για όλες τις εταιρείες τροφίμων στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι μετρήσεις που ενοχοποιούν τα τρόφιμα: Πριν από μερικά χρόνια το Πανεπιστήμιο  της Στοκχόλμης σε συνεργασία με τον Σουηδικό Φορέα Ελέγχου Τροφίμων έβαλε στο... μικροσκόπιο διάφορες λιχουδιές, μεταξύ των οποίων τηγανητές πατάτες, τσιπς, ψωμί και φρυγανιές που είχαν υποστεί υψηλή θερμιδική επεξεργασία. Τα αποτελέσματα ήταν αποκαλυπτικά, καθώς μετρήθηκαν πολύ υψηλές ποσότητες ακρυλαμιδίου (250-3.900 μg ανά kg τροφίμου).
Αντίθετα, τα μπισκότα, τα γλυκά καθώς και τα βραστά τρόφιμα εμφάνιζαν χαμηλές συγκεντρώσεις ακρυλαμιδίου (< 30 μg/kg).
Αντίστοιχες έρευνες έχουν διεξαγάγει και άλλοι ευρωπαϊκοί φορείς ελέγχου τροφίμων (π.χ. στη Φινλανδία, στην Ολλανδία και στην Αγγλία), καταλήγοντας σε αντίστοιχα αποτελέσματα αναφορικά με τις τηγανητές πατάτες και τα τσιπς, αναφέροντας όμως ελαφρώς χαμηλότερες τιμές για το ψωμί (30-60 μg/kg) και τα διάφορα δημητριακά που χρησιμοποιούνται ως πρωινό (30-180 μg/kg).

Το τρόφιμο ωστόσο τα οποία ενοχοποιούν περισσότερο οι επιστήμονες εξαιτίας κυρίως της αυξημένης και καθημερινής κατανάλωσής του είναι το ψωμί.
Σημειώνεται ότι σχετικές μελέτες διεξάγονται και στη χώρα μας από τον Ενιαίο Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ) σε συνεργασία με το Γενικό Χημείο του Κράτους. Ειδικότερα, στο πλαίσιο παρακολούθησης των παραγόντων κινδύνου, πραγματοποιεί ελέγχους σε τρόφιμα στα οποία η περιεκτικότητα σε ζάχαρα και σε υδρατάνθρακες είναι υψηλή, όπως πατάτες, τσιπς, δημητριακά, καφές, μπάρες δημητριακών, μπισκότα, κράκερ, παξιμάδια κ.ά. Σε αυτά γίνονται δειγματοληψίες για να προσδιοριστούν και τα επίπεδα ακρυλαμιδίου.

4+1 συμβουλές για πιο υγιεινό αποτέλεσμα

- Βάλτε τις κομμένες πατάτες σε κρύο νερό για μισή ώρα. Πριν τις τηγανίσετε, στραγγίξτετες καλά.
- Βράστε τις πατάτες πριν τις βάλετε στο τηγάνι. Στα διάφορα αμυλούχα βραστά τρόφιμα δεν έχει αναφερθεί σύνθεση ακρυλαμιδίου.
- Φροντίστε όταν τηγανίζετε τις πατάτες η θερμοκρασία του ελαιολάδου να μην ξεπερνά τους 175°C.
- Μην αφήνετε τις πατάτες να πάρουν σκούρο χρώμα.. Μόλις γίνουν χρυσαφένιες, βγάλτε τες από το τηγάνι ή τη φριτέζα.
- Μην καταναλώνετε τις καμένες πατάτες ή τα κομμάτια εκείνα που είναι πολύ σκούρα.

πηγή: Ενιαίος Φορέας Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ)
tanea.gr
http://195.134.76.37/chemicals/chem_acrylamide.htm

Πιλάφι µε μανιτάρια, καρότο, κρεμμύδι, πράσο – ένα πεντανόστιμο πιάτο

Πιλάφι* µε µανιτάρια,

καρότο,
κρεμμύδι,
πράσο.
Ένα πεντανόστιμο, υγιεινό πιάτο με λειτουργικές τροφές***, που μας προσφέρει ενέργεια και ισορροπία.
Για τέσσερις μερίδες θα χρειαστώ:
400gr ρύζι κίτρινο**
100gr μανιτάρια αποξηραμένα
δύο καρότα, καθαρισμένα και τριμμένα στο χοντρό του τρίφτη
ένα μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο,
ένα πράσο κομμένο σε ροδέλες,
δύο σκελίδες σκόρδο, λιωμένες,
μισό κουταλάκι του γλυκού κουρκούμι,
δύο κούπες ζεστό νερό – αναλογία ρυζιού και νερού ένα προς δύο...

read more:https://botanologia.gr/pilafi-e-manitaria-karoto-kremmydi-praso-ena-pentanostimo-piato/

Παγκόσμια Ημέρα της Μέλισσας και η κρυμμένη ομορφιά της επικονίασης.

Παγκόσμια Ημέρα Μέλισσας –  Και ναι οι μέλισσες απειλούνται.
Οι μέλισσες απειλούνται και μαζί τους η γονιμοποίηση του 80% των φυτών.
Η συνεχής μείωση του πληθυσμού τους έχει απασχολήσει τους επιστήμονες,

γιατί η εξαφάνισή τους θα συνιστούσε απειλή για μεγάλο μέρος της ζωής στον πλανήτη.
Και ναι, σήμερα  τα ποσοστά εξαφάνισης των ειδών, παγκοσμίως είναι 100 έως 1.000 φορές υψηλότερα από το φυσιολογικό, 

λόγω της αλόγιστης ανθρώπινης δραστηριότητας.
Η μέλισσα ζει στη Γη το λιγότερο 15 εκατομμύρια χρόνια και θεωρείται από τους πιο παλαιούς κατοίκους της Γης,

που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα.
Είναι από τα ελάχιστα είδη των εντόμων που ο άνθρωπος προσπάθησε να εκμεταλλευτεί, βλέποντας ότι θα είχε κάποιο οικονομικό όφελος.
Η προσπάθεια αυτή του ανθρώπου, να εξημερώσει τη μέλισσα δεν είναι νέα.

Υπάρχει μια σπηλαιογραφία στην Μπικόρπ της Ισπανίας, ηλικίας τουλάχιστον 8.000 χρόνων, όπου εικονίζεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί να πάρει μέλι από μελίσσι.
Μέλισσα ο κυριότερος επικονιαστής του πλανήτη
Οι μέλισσες έχουν ενεργό ρόλο στην γονιμοποίηση των φυτών, καθώς δρουν ως μηχανικοί μεταφορείς της γύρης.
Την σημαντική λοιπόν εποχή της ανθοφορίας , οι μέλισσες προκειμένου να τραφούν, πλάθουν την γύρη και την μεταφέρουν με τα πίσω πόδια τους στην κυψέλη...

read more:https://botanologia.gr/pagkosmia-imera-tis-melissas-kai-i-krymmeni-omorfia-tis-epikoniasis/

Ο εγκέφαλος δεν είναι αποθήκη αναμνήσεων και εμπειριών

 

Μπορεί εμείς να έχουμε την αίσθηση ότι βγάζουμε τις θύμησές μας από το σεντούκι του πολυπλοκότερου οργάνου μας, όμως όλα τα επιστημονικά δεδομένα συνηγορούν υπέρ του αντιθέτου

Η πεποίθηση ότι οι αναμνήσεις και οι γνώσεις μας αποθηκεύονται στον εγκέφαλο είναι τόσο γενική και απόλυτη ώστε κάθε αντίλογος εκλαμβάνεται ως παραδοξολογία. Τι άλλη εξήγηση πέραν αυτής της εγγραφής των εμπειριών στη μνήμη μπορεί να υπάρξει για την επανειλημμένη ανάδυση των ίδιων βιωμάτων και γνώσεων στη συνείδηση; Αλλά η απουσία εναλλακτικών ερμηνειών του φαινομένου και η πιεστική ανάγκη μιας εύλογης ερμηνείας του δεν συνιστούν τεκμήριο ότι όντως οι εμπειρίες εγγράφονται στη μνήμη ή στον εγκέφαλο. Κι αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Πλατωνικό Σωκράτη: "Είναι λοιπόν η μνήμη μας κέρινη πλάκα όπου χαράζονται οι γνώσεις μας, ή μήπως είναι οι γνώσεις μας σαν τα πουλιά και η μνήμη μας κλουβί όπου τα φυλάμε;" ρωτά τον μαθητευόμενο γεωμέτρη Θεαίτητο. Ελέγχοντας κι οι δυο τους τις λογικές επιπτώσεις αυτών των υποθέσεων συμφώνησαν ότι, εν τέλει, η μνήμη δεν μπορεί να είναι κήρινον εκμαγείον ούτε περιστερεών παντοδαπών ορνίθων· ότι η υπόθεσις της διαφυλάξεως των αναμνήσεων σε οτιδήποτε "δοχείο" δεν ευσταθεί.

Ωστόσο, κάπου 25 αιώνες αργότερα, τόσο οι επιστήμονες όσο και το ευρύτερο κοινό επιμένουμε να πιστεύουμε - πράγμα το οποίο φαίνεται και από τον τρόπο που εκφραζόμαστε - ότι όλες οι αναμνήσεις μας εγγράφονται στον εγκέφαλο εν είδει νευρωνικών κυκλωμάτων. Πώς όμως τεκμηριώνεται επιστημονικά αυτή η κατά τα άλλα ευλογότατη υπόθεση; Δύο βασικά είδη μεθόδων έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτόν: το πρώτο και παλαιότερο είναι η μελέτη των επιπτώσεων των διαφόρων εγκεφαλικών κακώσεων στη μνήμη.
Το δεύτερο συνίσταται στην εφαρμογή των νέων τεχνολογιών απεικονίσεως των λειτουργιών του ανθρωπίνου εγκεφάλου εν δράσει.
Φαίνεται λοιπόν ότι και τα δύο είδη συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν εξειδικευμένες περιοχές στον εγκέφαλο για διάφορα είδη γνώσεων, όπως επί παραδείγματι για τη γνώση και την αναγνώριση προσώπων, τοπίων, χωμάτων, κ.λπ.· εν ολίγοις, περιοχές οι οποίες κατά τη γνώμη πολλών και εγκρίτων επιστημόνων περιέχουν τα μνημονικά κυκλώματα των αντιστοίχων εννοιών.

Αλλά, όπως απεδείχθη στον διάλογο «Θεαίτητος» τον οποίο προ ολίγου εμνημόνευσα, το φαινομενικώς εύλογο δεν είναι κατ' ανάγκη αληθές. Αναμφιβόλως υπάρχουν εξειδικευμένες περιοχές οι οποίες ενεργοποιούνται επιλεκτικώς: μία όταν αναγνωρίζουμε πρόσωπα, μια άλλη όταν αναγνωρίζουμε τοπία, κι άλλες για χρώματα, για σωματικές κινήσεις, για αντικείμενα που μεταχειριζόμαστε, για κυρίως οπτικά ερεθίσματα, για κυρίως ακουστικά και ούτω καθ' εξής. Οταν δε μια εξειδικευμένη περιοχή υφίσταται βλάβες λόγω τραυματισμών, νεοπλασιών, εγκεφαλικών επεισοδίων ή νευροεκφυλιστικών νόσων πράγματι εκπίπτει και η επάρκεια με την οποία αναγνωρίζεται η αντίστοιχη κατηγορία εννοιών και αντικειμένων.

Από προσεκτικότερη όμως ανάλυση των κλινικών και των νευροαπεικονιστικών αυτών δεδομένων προκύπτει άλλο συμπέρασμα, το οποίο συνάδει με την άποψη ότι οι εξειδικευμένες περιοχές περιέχουν νευρωνικούς μηχανισμούς αναλύσεως αισθητικών σημάτων από το περιβάλλον και σημάτων τα οποία παράγονται από άλλους, παρόμοιους μηχανισμούς και όχι μνημονικά κυκλώματα.
Πολλοί παράγοντες καθιστούν το συμπέρασμα αυτό ευλογότερο, εάν όχι απολύτως αναγκαίο. Θα αναφερθώ εδώ στους βασικότερους:
Εάν, φέρ' ειπείν, η εξειδικευμένη "περιοχή προσώπων" ή η "περιοχή χρωμάτων"  ήταν αποθήκη κυκλωμάτων, καίτοι πεπερασμένη, θα έπρεπε να περιέχει άπειρα τέτοια κυκλώματα δεδομένου ότι αναγνωρίζουμε δυνάμει άπειρο αριθμό χρωμάτων και προσώπων. Επιπλέον, καμία βλάβη σε καμία περιοχή του εγκεφάλου δεν έχει ποτέ προκαλέσει αμετάκλητη απώλεια μιας συγκεκριμένης εμπειρίας ή μιας κατηγορίας εννοιών όπως θα αναμένετο εάν κάθε ανάμνηση ήταν κωδικευμένη σε ένα κύκλωμα. Αντιθέτως, αμετάκλητη απώλεια αναγνωρίσεως όλων των οπτικώς (ή ακουστικώς ή απτικώς, κ.λπ.) προσλαμβανομένων αντικειμένων  παρατηρείται μόνον όταν οι νευρωνικοί μηχανισμοί επεξεργασίας των αντιστοίχων ερεθισμάτων υφίστανται βλάβες, όπως σε περιπτώσεις αγνωσίας ή αφασίας.

Αλλά, εάν κανένα μέρος του εγκεφάλου δεν λειτουργεί ως αποθήκη αναμνήσεων αλλά όλα τα μέρη του περιέχουν μηχανισμούς επεξεργασίας νευρωνικών σημάτων, πώς εξηγείται η απόλυτη πεποίθηση ότι, επί παραδείγματι, το πρόσωπο ή το τοπίο που βλέπουμε το έχουμε ιδεί στο παρελθόν (και γι' αυτό, άλλωστε, το «ανα-γνωρίζουμε»); Ή, πώς εξηγείται το γεγονός ότι βλέποντας ένα αντικείμενο αυτομάτως θυμόμαστε το όνομά του και τανάπαλιν εάν και τα δύο δεν ήταν κάπου μαζί καταγεγραμμένα; Τέλος, πώς εξηγείται η ενίοτε απροσδόκητη και αυθόρμητη ανάδυση αναμνήσεων, εάν δεν ήταν όλες ήδη κάπου εγγεγραμμένες;

Τα ερωτήματα αυτά απαντώνται ικανοποιητικώς στο πλαίσιο μιας θεωρίας της μνήμης από όπου εκλείπει το αίτημα της εναποθηκεύσεως των μνημονικών κυκλωμάτων και η οποία προϋποθέτει, πολύ σχηματικά, δύο τινά.
Πρώτον, ότι ο εγκέφαλος εμπεριέχει μόνον μηχανισμούς επεξεργασίας εξωγενών και ενδογενών σημάτων - κάποιοι εκ των οποίων έχουν ήδη ταυτοποιηθεί. Δεύτερον, ότι οι μηχανισμοί αυτοί είναι συνδεδεμένοι έτσι ώστε τα σήματα που παράγει ο καθένας να αρκούν ως αίτια παραγωγής σημάτων από τους άλλους μηχανισμούς - δυνατότητα του νευρικού συστήματος ήδη αποδεδειγμένη:
Ο ήχος που προαναγγέλλει τροφή (δηλαδή ο σχηματισμός σημάτων που παράγονται από τον μηχανισμό αναλύσεως ακουστικών ερεθισμάτων) αρκεί να ενεργοποιήσει τους σιελογόνους αδένες του σκύλου στο πλαίσιο του γνωστού πειραματικού πρωτοκόλλου του Παβλόφ. Με τον ίδιο τρόπο, το άκουσμα "καρέκλα" (δηλαδή ο σχηματισμός σημάτων που παράγονται από τον μηχανισμό αναλύσεως ακουστικών ερεθισμάτων) αρκεί να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς επεξεργασίας οπτικών ερεθισμάτων για να δημιουργήσουν τον σχηματισμό σημάτων που αντιστοιχεί στο εν λόγω αντικείμενο δεδομένου ότι πολλές φορές στο παρελθόν το ίδιο άκουσμα (τα ίδια ακουστικά σήματα) συνυπήρξαν με αυτά που προέκυπταν από την παρουσία του αντικειμένου. Το δε σύνολο των σημάτων αντιστοιχεί στη γνώση (και την αναγνώριση) του αντικειμένου.  Ακολούθως, κάθε φορά που ενθυμούμαστε κάτι το αναπαράγουμε και δεν το ανακαλούμε ενεργοποιώντας το αντίστοιχό του μνημονικό κύκλωμα όπως προτείνεται στο πλαίσιο της κλασικής θεωρίας.
Οσο για την πεποίθηση ότι το αντικείμενο είναι οικείο, ότι είναι ήδη γνωστό, προέρχεται από την ευκολία και την αμεσότητα με την οποία προκύπτει ο σύνθετος σχηματισμός σημάτων, πράγμα που δεν συμβαίνει με άγνωστα αντικείμενα και ασαφείς έννοιες. Τέλος, δεδομένου ότι το συνειδησιακό γίγνεσθαι, η αλληλουχία, δηλαδή, των εμπειριών είναι συνεχής, πάντα κάτι προηγείται και προκαλεί την ανάδυση κάποιων αναμνήσεων, ασχέτως εάν ενίοτε αυτό το κάτι εκπίπτει της προσοχής μας. Καμία, επομένως, ανάμνηση δεν είναι απολύτως απρόκλητη και αυθόρμητη.
     

Ο κ. Ανδρέας Κ. Παπανικολάου είναι ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Tennessee, όπου διηύθυνε τον τομέα Κλινικών Νευροεπιστημών, επισκέπτης καθηγητής Νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του Κέντρου Εφηρμοσμένων Νευροεπιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου.

πηγή του άρθρου:tovima.gr

Δημιουργήθηκε ένζυμο που «τρώει» πλαστικά μπουκάλια

Επαναστατικό επίτευγμα: Δημιουργήθηκε ένζυμο που «τρώει» πλαστικά μπουκάλια

Ένα επαναστατικό επίτευγμα κατάφεραν Βρετανοί και Αμερικανοί επιστήμονες. Δημιούργησαν ένα ένζυμο που μπορεί να «φάει» ένα από τα πιο ευρέως χρησιμοποιούμενα πλαστικά, το ΡΕΤ-polyethylene terepththalate.

Το επίτευγμα θα βοηθήσει μελλοντικά στη μάχη κατά της ρύπανσης σε ξηρά και θάλασσα, καθώς θα διευκολύνει για πρώτη φορά την ολοκληρωτική διάσπαση και ανακύκλωση εκατομμυρίων τόνων πλαστικών, ιδίως μπουκαλιών από ΡΕΤ, το οποίο σήμερα παραμένει επί εκατοντάδες χρόνια στο περιβάλλον. Το νέο ένζυμο αρχίζει να διασπά το πλαστικό μέσα σε λίγες μόνο μέρες, πολύ ταχύτερα από τη φύση.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Τζον ΜακΓκίαν του Ινστιτούτου Βιολογικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), μελετούσαν το φυσικό ένζυμο PETάση ενός βακτηρίου που είχε ανακαλυφθεί το 2016 στην Ιαπωνία και το οποίο από μόνο του «τρώει» το πλαστικό ΡΕΤ.
Τυχαία, όπως παραδέχθηκαν οι ερευνητές, βρήκαν ένα τρόπο - με την προσθήκη μερικών αμινοξέων - να τροποποιήσουν μέσω βιοτεχνολογίας το ένζυμο, έτσι ώστε να είναι πολύ πιο αποτελεσματικό στο «καταβρόχθισμα» του ΡΕΤ.
"Ελπίζαμε να καθορίσουμε την δομή του για να βοηθούσε τη μηχανική, αλλά καταλήξαμε ένα βήμα παραπέρα και κατασκευάσαμε κατά τύχη ένα ένζυμο που μπορεί να διασπά αυτά τα πλαστικά", είπε ο Γκρεγκ Μπέκαμ, μέλος της ερευνητικής ομάδας, σύμφωνα με το CNNi.
Οι επιστήμονες ήδη εργάζονται για να βελτιώσουν ακόμη περισσότερο το τροποποιημένο ένζυμο, προκειμένου να μπορεί να αξιοποιηθεί σε μαζική βιομηχανική κλίμακα και με ταχύτερο ρυθμό για τη διάσπαση των πλαστικών.
Μάλιστα, ήδη διαπίστωσαν ότι το μεταλλαγμένο ένζυμο μπορεί να «φάει» και το PEF -polyethylene furandicarboxylate, ένα βιοπλαστικό υποκατάστατο του ΡΕΤ.
Το ΡΕΤ δημιουργήθηκε στη δεκαετία του 1940 και δεν υπάρχει στη φύση για πολύ καιρό, αλλά στο μεταξύ τεράστιες ποσότητες πλαστικών έχουν κατακλύσει τις θάλασσες σε όλο τον κόσμο, καθώς εκεί καταλήγουν πολλά πλαστικά απορρίμματα.
Περίπου ένα εκατομμύριο πλαστικά μπουκάλια πουλιούνται κάθε λεπτό ανά τον κόσμο και μόνο το 14% ανακυκλώνονται.
Αλλά και γι' αυτά η ανακύκλωση δεν είναι τόσο τέλεια, ώστε το ίδιο πλαστικό να μπορεί να χρησιμοποιηθεί ξανά για να φτιαχτούν νέα διαφανή πλαστικά μπουκάλια.
cnn.com